Μέχρι προχθές ήταν διάχυτη η εντύπωση πως για το ναυάγιο των συνομιλιών του Κραν-Μοντανά (Ιούλιος 2017), που αφορούσαν την επίλυση του Κυπριακού, υπεύθυνη ήταν η ελληνοκυπριακή πλευρά. Με τη δημοσίευση, όμως, των πρακτικών του ΟΗΕ, φάνηκε τελικά πως η Τουρκία δεν απέστη ουδόλως από τις πάγιες θέσεις της για τις εγγυήσεις και την παρουσία των στρατευμάτων της στη Μεγαλόνησο. Κάτι που προδικάζει και τη γενικότερη πορεία του κυπριακού προβλήματος, καθώς δεν νοείται ανεξάρτητο κράτος στο οποίο να έχει δικαίωμα επέμβασης άλλη χώρα. Και μάλιστα με τη βούλα διεθνούς συμφωνίας. Ούτε είναι αποδεκτή η παρουσία ξένων στρατευμάτων στο έδαφός του στο πλαίσιο αυτών των εγγυήσεων. Η δεσμευμένη ανεξαρτησία οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.
Εχω την εντύπωση πως με τη δημοσίευση των πρακτικών καταρρέουν και οι ψευδαισθήσεις όλων όσοι πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει μια λύση στο Κυπριακό στο πλαίσιο της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, με αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων και κατάργηση των εγγυήσεων. Οσοι τρέφουν αυτές τις αυταπάτες αγνοούν παντελώς την Ιστορία. Αγνοούν παντελώς το βάθος της στρατηγικής σκέψης της τουρκικής πολιτικής και διπλωματικής ελίτ. Από το 1956, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της γείτονος πορεύονται πάνω στις δύο εκθέσεις (24 Νοεμβρίου και 22 Δεκεμβρίου 1956) του συνταγματολόγου Νιχάτ Ερίμ, οι οποίες και αποτελούν το ευαγγέλιο της πολιτικής της Τουρκίας στο Κυπριακό. Με απλά λόγια, η Τουρκία αντιμετώπιζε, αντιμετωπίζει και θα εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως πρόβλημα που αφορά την εθνική ασφάλειά της, που, αν δεν λυθεί επωφελώς γι’ αυτήν, θα αποτελέσει μια απειλή για τη νότια περιοχή της επικράτειάς της. Το ενδιαφέρον της Τουρκίας για την τύχη των Τουρκοκυπρίων είναι ενταγμένο σε αυτήν ακριβώς τη θεώρηση.
Τούτων δοθέντων, ας συνειδητοποιήσουμε πως η συμφωνημένη «λύση» του κυπριακού προβλήματος θα καλύπτει κατά τρόπο απόλυτο τις πάγιες θέσεις της Αγκυρας. Οι τυχόν παραχωρήσεις της θα είναι επουσιώδεις και η υλοποίηση των όρων τής οποιασδήποτε συμφωνίας θα τελεί υπό τη δαμόκλειο σπάθη τής, ανά πάσα στιγμή, καθυστέρησης ή ανατροπής της. Το βασικό μέλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η διατήρηση της διεθνούς νομικής υπόστασής της, που ήταν μια κατάκτηση της συνθήκης του Λονδίνου. Με τη διζωνική-δικοινοτική αυτή κατάκτηση θα διακυβευθεί χωρίς να καταργηθεί το καθεστώς των εγγυήσεων.