«Οταν είσαι σε κατάσταση πολέμου, δεν μπορείς να επιλέξεις εύκολα τους στρατιώτες με τους οποίους θα δουλεύεις κατά τη διάρκεια του πολέμου», είπε χθες η καθηγήτρια Αναστασία Κοτανίδου, εξηγώντας ότι με τον διπλασιασμό των κρεβατιών σε μονάδες εντατικής θεραπείας, στα δύο χρόνια της πανδημίας, έγινε επείγουσα ανάγκη και η εκπαίδευση του ανάλογου υγειονομικού προσωπικού. Ωστόσο, μιλώντας στον Αρη Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, διαβεβαίωσε ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι οι μονάδες δεν λειτουργούν σωστά και δεν λειτουργούν με κανόνες απόλυτης ασφάλειας».
Με τον αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων COVID-19, διασωληνώσεων και θανάτων, η ψύχραιμη διατύπωση της πραγματικότητας από την πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας ήταν αναγκαία και χρήσιμη. Σημείωσε ότι για όσα χρόνια η ίδια βρίσκεται στον χώρο οι εντατικολόγοι ζητούσαν να αυξηθεί ο αριθμός κρεβατιών στις ΜΕΘ. Με την πανδημία, διπλασιάστηκαν. Χάρη στις πολλές δωρεές, πρόσθεσε, είναι επαρκές το υλικό. Με λίγα λόγια, η κ. Κοτανίδου παρουσίασε την κατάσταση στις ΜΕΘ σήμερα, αλλά και μια ακτινογραφία για τη λειτουργία της κοινωνίας μας γενικώς. Παρά τους σχεδιασμούς και τις προειδοποιήσεις των ειδικών, η πολιτεία μας αδυνατεί να προετοιμαστεί επαρκώς όταν δεν πιέζεται από έκτακτη ανάγκη. Τότε, κινητοποιούνται κυβέρνηση και κράτος, ώστε να καλύψουν όπως μπορούν τα κενά, ενώ πολίτες, οργανισμοί και εταιρείες σπεύδουν να συμβάλουν με δωρεές, επιχορηγήσεις και ενθάρρυνση. Οταν υπάρξει ύφεση, ακολουθεί η χαλάρωση, όπως παρατηρήθηκε μεταξύ του πρώτου και δεύτερου κύματος της πανδημίας.
Αυτό δεν το είπε η κ. Κοτανίδου· είναι κοινή διαπίστωση όσων παρακολουθούν «τα πράγματα» στη χώρα μας. Οι κυβερνήσεις αισθάνονται ότι κάθε μάχη που κερδίζεται, σημαίνει και τέλος του πολέμου. Η αντιπολίτευση επανέρχεται στην πεπατημένη, απαξιώνοντας ό,τι κάνει η κυβέρνηση, καθώς προτάσσει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις για προσλήψεις και προμήθειες. Οι πολίτες επιστρέφουν στις δικές τους νοοτροπίες: οι συνετοί γίνονται πιο σοφοί και προσεκτικοί, οι οργισμένοι αναζητούν αφορμές για δικαίωση της οργής τους, οι ιδεοληπτικοί συνεχίζουν να επιβάλλουν τις ιδιαιτερότητές τους στο σύνολο. Η κανονικότητα είναι μια παθιασμένη παντομίμα κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Η αντιπαράθεση στην πολιτική, στο ποδόσφαιρο, και όπου μπορεί να υπάρξει διχασμός, είναι τέτοιας έντασης που είναι δύσκολο να αποτιμήσει κάποιος την πραγματικότητα και να δράσει αναλόγως. Επίσης, εάν δεν υπάρχει η πίεση μιας πανδημίας ή μιας έξαρσης των τουρκικών απειλών, οι διαχρονικές δημοσιονομικές δυσκολίες επαρκούν για να αισθάνεται οποιαδήποτε κυβέρνηση ότι βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου και ότι έχει άλλες προτεραιότητες από το να σχεδιάζει για το μέλλον.
Η πραγματική κρίση προκαλεί τη λήψη μέτρων, που ίσως να την είχαν προλάβει εάν είχαν ληφθεί εγκαίρως. (Αυτό ισχύει περισσότερο στην οικονομία, στη διπλωματία και στην άμυνα παρά στην πανδημία, αλλά δεν παύει να ισχύει.) Τότε, όπως πάντα, λίγοι δίνουν τη μάχη για όλους. Οπως οι ιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό και όσοι άλλοι μάχονται με την πανδημία και με τις χρόνιες αδυναμίες της κοινωνίας. Με όσα εφόδια, όσες δυνάμεις διαθέτουν.