Το Σάββατο το απόγευμα βγήκαμε από την κατάμεστη θεατρική αίθουσα εκστασιασμένοι. Είναι εμπειρία να βλέπεις την Ιζαμπέλ Ιπέρ στη σκηνή. Ατενίσαμε την άνοδο της λεωφόρου Συγγρού έχοντας ακόμη στο μυαλό μας το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς. Κόσμος είχε συγκεντρωθεί στη στάση του λεωφορείου για τα 250 μέτρα που μας χώριζαν από τον σταθμό του μετρό. Αλλοι είχαν σηκώσει το χέρι τους για να σταματήσουν ένα ταξί. Στο βάθος λαμπύριζαν κόκκινες φωταψίες· για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σε ώρα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχει κίνηση στην Αθήνα, στο ύψος της Καλλιρρόης γινόταν… της κακομοίρας.
Αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι το Κουκάκι. Οντως η κυκλοφορία είχε διακοπεί. Ρωτήσαμε τι είχε συμβεί. «Μαραθώνιος». Μα ποιος Μαραθώνιος; Μαραθώνιο έχει αύριο. «Ναι, αλλά σήμερα είναι τα 5 και τα 10 χιλιόμετρα». Σκεφτόμουν όσους είχαν την ατυχία να πάρουν ταξί ή λεωφορείο.
Αργότερα, επιστρέφοντας κάποια στιγμή στο σπίτι, έπεσα πάνω σε δηλητηριώδεις αναρτήσεις αγανακτισμένων Αθηναίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την Κυριακή το σκηνικό επαναλήφθηκε· σε μικρότερη ένταση, μάλλον, γιατί την Κυριακή βρισκόταν σε εξέλιξη ο Μαραθώνιος, ο αυθεντικός, ο γνήσιος, ο «κανονικός».
Γιατί, είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η οργανωτική επιτροπή του Μαραθωνίου της Αθήνας μάς έχει λίγο μπερδέψει. Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου διοργανώνουμε Μαραθώνιο διεθνούς εμβέλειας ή κάποιο διήμερο event μαζικού αθλητισμού; Γιατί πρέπει ο Μαραθώνιος να συνοδεύεται από διαδρομές των 5 και των 10 χιλιομέτρων, εκδηλώσεις που έχουν σίγουρα ένα συμβολικό βάρος, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με μαραθώνιο και μπορεί κανείς σίγουρα να τις βρει σε όλη τη διάρκεια του χρόνου; Αντί να βάζουμε τα δυνατά μας για να προσελκύουμε όλο και περισσότερους αθλητές πρώτης γραμμής στην κλασική διαδρομή, νομίζω ότι αυτό που κάνουμε είναι να ξεχειλώνουμε ένα θεσμό με πολύ δυνατό brand name· και να τον δυσφημούμε στους κατοίκους της πόλης. Πιθανότατα οι δρόμοι των 5 και των 10 χιλιομέτρων προγραμματίστηκαν φέτος σε διαφορετική ημέρα για λόγους προστασίας από τον κορωνοϊό, κάνοντας κουρέλια τα νεύρα οδηγών και μη. Αλλά στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι αυτός ο Μαραθώνιος δεν τους χρειάζεται – με ή χωρίς πανδημία. Η μισή Ελλάδα τρέχει, δεν θα πειστεί κανείς βλέποντας τους φίλους του στο Facebook να βγάζουν selfie μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Ας πάμε παρακάτω.