Οταν δεν μιλάνε, ρωτάμε γιατί σιωπούν. Και όταν μιλάνε, αναρωτιόμαστε γιατί μιλάνε – ποιον εκπροσωπούν, τι θέλουν και ανακατεύονται. Πρόσωπα με δημόσιο λόγο που δεν αντλούν το κύρος τους από την πολιτική –και που θα λέγαμε «διανοουμένους», αν η αθωότητα του όρου δεν είχε κιτρινίσει από τις πολλές πλύσεις– αντιμετωπίζονται αμέσως με καχυποψία όταν εκφράζονται πολιτικά.
Ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθότι δεν είχε σιωπή να λύσει. Το «κατηγορώ» του κατά του Γιώργου Παπανδρέου ήταν απλώς ο τελευταίος κρίκος σε μια αλυσίδα πυκνών πολιτικών παρεμβάσεων, που δεν αραίωσε ποτέ. Γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να περίμενε ότι, ευχόμενος την εκλογική αποτυχία του ΓΑΠ, θα προκαλούσε σενάρια πολιτικής φαντασίας – κυρίως για τους Σημιτικούς που δήθεν συνεχίζουν στην παλιά βεντέτα.
Χωρίς να αφήσει το διαιτητικό αξίωμα, που είχε αναλάβει στην προηγούμενη εσωκομματική εκλογή το 2017, να τον περιορίσει, ο καθηγητής έπλεξε ένα ανελέητο βιογραφικό του πρώην πρωθυπουργού. Την ίδια ημέρα δημοσιευόταν η πρώτη δημοσκόπηση που είχε προλάβει να αποτυπώσει το κύμα συμπάθειας προς το ΚΙΝΑΛ μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά.
Φωνές σε μια φτωχή αναμέτρηση.
Στο διάστημα που έχει περάσει, οι επίδοξοι διάδοχοι της Γεννηματά πολιτεύονται σαν να φοβούνται να πατήσουν πάνω στο νωπό ψυχικό στρώμα, χάρη στο οποίο το κόμμα στέκει τώρα κοντά σε διψήφιες επιδόσεις. Η προεκλογική συζήτηση δεν είναι συζήτηση. Είναι μια ανακύκλωση οπαδικού φρονήματος –«θα ξαναγίνουμε κόμμα εξουσίας»– και αντεστραμμένης ανασφάλειας – «δεν θα γίνουμε δεκανίκι κανενός». Απόδειξη ότι χρειάστηκε ένας τρίτος –ο Αλιβιζάτος– για να δώσει φωνή σε αυτά που ψιθυρίζονται χωρίς να αποτελούν (ακόμη) μέρος της δημόσιας αντιπαράθεσης.
Η συμπάθεια είναι ακόμη εκεί. Δεν υπάρχει όμως δοχείο για να την αποταμιεύσει – «πλατφόρμα», όπως λένε στα πασοκικά, για να την πλαισιώσει πολιτικά. Αυτό που παρουσιάζεται ως ζήτηση στον χώρο του Κέντρου, δεν μπορεί να βρει ανταπόκριση μόνο μέσω ενός ανταγωνισμού προσώπων, χωρίς πρόταση διακυβέρνησης. Αν το μενού παραμείνει προσωπικό –αν οι τρεις επικρατέστεροι υποψήφιοι δεν καταφέρουν να αρθρώσουν κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη κομίζουν–, η συμπάθεια θα εξατμιστεί.
Τι περιλαμβάνει το μενού των τριών; Αυτός που επαναλανσάρει τον εαυτό του ως επώνυμη λύση στο πρόβλημα ηγεσίας, έχει ήδη αποτύχει εκλογικά με ένα προσωποπαγές κόμμα. Αυτός που καταγγέλλει τις κομματικές επετηρίδες, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσει με προσόν την ηλικία του, δεν έχει ζήσει ποτέ έξω από το θερμοκήπιο της κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτός που ξορκίζει τους κληρονομικούς τίτλους, επικαλείται σαν πανάκεια την παλινόρθωση του πράσινου ήλιου και των λοιπών φολκλορικών εξαρτημάτων. Το κόμμα απολαμβάνει τη συλλυπητήρια συμπάθεια. Με αυτά τα βιογραφικά προσδοκά να αποφύγει τη λύπηση.