Εχει τα βάσανά της η εξουσία. Μπορεί εμείς οι λοιποί πολίτες να νομίζουμε πως είναι συνώνυμη της ευδαιμονίας, η αλήθεια όμως είναι ότι στην επικράτειά της κυκλοφορούν ένα σωρό δαίμονες, που φαρμακώνουν την απόλαυση. Για παράδειγμα, ο δαίμονας που είναι γνωστός με το παρανόμι «Είμαι κι εγώ ένας από σας», ή Δαίμων της Ομοιώσεως επιστημονικότερα.
Σαράκι. Να είσαι άλλος, να έχεις μεγαλώσει σαν άλλος, να έχεις θηλάσει τη σιγουριά ότι υπερέχεις εκ γενετής και να βρίσκεσαι ξαφνικά στην ανάγκη να δείχνεις απλός, προσηνής, καταδεκτικός, ένας «ίδιος». Με μία λέξη, «ανθρώπινος». Τίποτε πιο κουραστικό για τους αγιογράφους κάθε εξουσιούχου από το να ανακαλύπτουν ή να εφευρίσκουν «ανθρώπινες στιγμές» του εργοδότη τους για να εφοδιάζουν τη βιομηχανία παραγωγής εντυπώσεων.
Οι «ανθρώπινες στιγμές» του Βλαντιμίρ Πούτιν, λ.χ., είναι η ιππασία και το τζούντο. Υποτίθεται ότι το πάθος του για τη φυσική του κατάσταση του παίρνει το στέμμα από την κεφαλή και τον εξομοιώνει με τους αναρίθμητους Ρώσους που άλλο δεν κάνουν παρά να τρέχουν στα γυμναστήρια ή στην άγρια φύση, καβαλάρηδες. Ο Ντόναλντ Τραμπ στις «ανθρώπινες στιγμές» του διέπρεπε στο καμάκι, στο χονδροειδές χιούμορ και στην ποικίλη βαναυσότητα· ήταν, δηλαδή, ό,τι πρέπει να είναι ένας σωστός ανώτερος κυρίαρχος. Οι «ανθρώπινες στιγμές» του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν χορογραφημένες σε ζεϊμπέκικο, σε καιρούς που φημολογείται («Αχ, ΠΑΣΟΚ! Ωραία χρόνια!») ότι όλοι σπάγαμε ντουζίνες τα πιάτα στα ξενυχτάδικα, μαδάγαμε αγκαλιές τα λελουδικά κι ανοίγαμε τα πόδια της φίρμας με το κασόνι τις σαμπάνιες, made Edo Parapera.
Με τα μέσα μαζικής δικτύωσης να κυριαρχούν στη ζωή μας, πολλές κεφαλές του κόσμου, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, και ιερωμένοι ακόμα, πίστεψαν ότι βρήκαν επιτέλους τη φιλοσοφική λίθο που θα τους μετατρέψει σε «απλούς ανθρώπους». Και δεν κουράζονται να ανεβάζουν φωτογραφίες τους για να δείξουν πως «κάνουν ό,τι κάνει όλος ο κόσμος», άρα δεν είναι απρόσιτοι, ψυχροί, αδιάφοροι. Ιδού λοιπόν την ώρα που λιάζονται στην αμμουδιά, πίνουν ουζάκι με την παρέα τους, τρέχουν στον μαραθώνιο, ανηφορίζουν με το ποδήλατό τους, παίζουν μπάλα… Ολες αυτές οι στιγμές θα μπορούσε μια χαρά να είναι ανθρώπινες. Επειδή ωστόσο διαφημίζονται σαν ανθρώπινες, παύουν να είναι. Εχουν ήδη εκπέσει σε άνοστο δόλωμα.