Στο σημείωμα της περασμένης Τετάρτης, στο οποίο έλεγα πως δεν συμβαίνει «για κάποιο λόγο» ο παιδικός καρκίνος και ότι δεν είναι «ευλογία» η αρρώστια (ή η πανδημία), κάποιος μου έγραψε: «Μα ξέρουμε γιατί αρρωσταίνουν τα παιδιά, επειδή κάνουν εμβόλια».
Εδώ η όποια λογική πάει περίπατο. Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι δεν είχε τη στοιχειώδη ευαισθησία να πει έστω μία κουβέντα συμπαράστασης σε έναν πατέρα που νόσησε το τετράχρονο παιδί του με αιματολογικό καρκίνο παρά μόνο να παραθέσει την παρόλα του.
Πρώτα απ’ όλα, δεν μιλούσα ιατρικά (πώς θα μπορούσα;). Αναφερόμουν μονάχα σε αυτόν τον διαδεδομένο τρόπο σκέψης, κάπου μεταξύ (παρα)ψυχολογίας και μεταφυσικής, που θέλει την πάσα νόσο «δώρο Θεού».
Πάντοτε με εκπλήσσει η βεβαιότητα των ανθρώπων που διατυμπανίζουν θεωρίες σαν να πρόκειται για γεγονότα. Για παράδειγμα, τα παιδιά πάνω σε αυτόν τον πλανήτη δεν άρχισαν να νοσούν με καρκίνο αφότου ανακαλύφθηκε ο εμβολιασμός.
Μου έλεγε κάποτε ο Γερμανός καθηγητής Ιολογίας Χάραλντ τσουρ Χάουζεν (Harald zur Hausen), με Νομπέλ Ιατρικής και Φυσιολογίας (απέδειξε τον ρόλο των ιών των ανθρώπινων θηλωμάτων –Ηuman Ρapilloma Virus, ΗΡV– στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και η ανακάλυψη αυτή οδήγησε στο πρώτο αντικαρκινικό εμβόλιο στην ιστορία της ιατρικής): «Εχουν γίνει μελέτες σε οστά δεινοσαύρων και έχουν εντοπιστεί ίχνη ότι έπασχαν από καρκίνο των οστών. Στη Μογγολία βρέθηκαν τα απομεινάρια ενός προϊστορικού ανθρώπου, η εξέταση των οποίων μας έδειξε ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη και ότι πολύ πιθανόν να πέθανε από αυτό. Ο καρκίνος είναι μαζί μας από παλιά, ουσιαστικά από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι πολυκύτταροι οργανισμoί. Πάντοτε οι άνθρωποι πέθαιναν από καρκίνο, απλώς κάποτε δεν το ήξεραν ή, επειδή κάποιες μορφές καρκίνου προσβάλλουν τον άνθρωπο συνήθως σε πιο προχωρημένη ηλικία (και τότε πέθαιναν σε πιο μικρή), δεν προλάβαιναν να πάθουν καρκίνο. Γενικά, ο καρκίνος είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Ο μόνος τρόπος να προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε είναι αν τον δούμε σαν ένα κακό ατύχημα. Διότι αυτό είναι τελικώς ο καρκίνος, ένα κακό ατύχημα. Στατιστική είναι, πιάνει τον έναν αλλά δεν αγγίζει κάποιον άλλο».
Σφάλλει ο νομπελίστας επιστήμονας ως προς την άποψη που θέλει τον καρκίνο «ατύχημα»; Σίγουρα δεν θα πω εγώ, ο άσχετος, κάτι τέτοιο. Το γεγονός όμως είναι ότι η ιατρική (και με τις χημειοθεραπείες) έχει σώσει ζωές. Αλλες, δυστυχώς, τις έχασε. Γεγονός και αυτό.
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες ειδικά σε σχέση με τον καρκίνο, που μπορούν να συζητηθούν. Οχι βέβαια προτάσσοντας ακλόνητες βεβαιότητες, που στηρίζονται σε προσωπικές εμμονές και ανασφάλειες.