Αν δεν είχαμε στη διάθεσή μας τα ψαχτήρια του Ιντερνετ, θα τα πηγαίναμε άραγε καλύτερα στο άθλημα της μνήμης, που δυσκολεύει αφάνταστα όσο πληθαίνουν πίσω μας τα σβησμένα κεριά; Τελεσίδικη απάντηση δεν θα βρούμε ούτε στον «Φαίδρο» του Πλάτωνα, όπου ο Σωκράτης εξετάζει αν η επινόηση της γραφής από τον Θευθ, τον θεό των Αιγυπτίων, θα βοηθήσει το ανθρώπινο μνημονικό ή θα το εξασθενίσει. Δίχως το Διαδίκτυο, λοιπόν, μπορούμε να θυμηθούμε πότε προβλήθηκε η αναμνηστική δόση σαν αναγκαία, και μάλιστα όχι για τα επόμενα χρόνια αλλά για τους επόμενους μήνες; Ή ότι το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα καταγράφηκε στις 26.2.2020, στο ΑΧΕΠΑ, και ο πρώτος νεκρός στις 12.3; Και ότι τα πρώτα έκτακτα μέτρα ξεκίνησαν στις 28.2.2020; Μάλλον όχι.
Οταν είμαστε μέσα στο πέλαγος, και μας δέρνουν αλλεπάλληλα κύματα, ούτε καθαρή εποπτεία του έχουμε ούτε η μνήμη μας κατορθώνει να συντάξει σαφές ημερολόγιο. Αθύρματα είμαστε. Το σίγουρο είναι πως όταν κάναμε την πρώτη και τη δεύτερη δόση του εμβολίου, πιστεύαμε ότι ξεμπερδεύουμε. Λάθος. Οι σκληρές μεταλλάξεις βρίσκονταν ακόμα μπροστά μας, όχι μοιραία, αλλά και επειδή ο εμβολιαστικός εθνικισμός παράτησε τον Τρίτο Κόσμο στη μοίρα του, σαν μεταλλαξιογόνο εργαστήριο. Κι έτσι, αντί να γίνει ανάμνηση ο ιός, κρίθηκε απολύτως απαραίτητη η αναμνηστική δόση. Δεν πρόκειται πάντως για «πανδημία των ανεμβολίαστων», όπως επέμενε ο πρωθυπουργός στο άτονο αναμνηστικό διάγγελμά του, με το οποίο κάλυψε τις ανάγκες τού ΕΓΩ και όχι του ΕΣΥ. Ο όρος αυτός και παραπλανητικός είναι και επικίνδυνος. Η ελληνική κυβέρνηση τον εισήγαγε ενθουσιωδώς από τη διεθνή αγορά επειδή διευκολύνει την προσπάθειά της να εμφανιστούν οι ανεμβολίαστοι σαν μόνοι υπεύθυνοι για την επιδείνωση του προβλήματος.
Ευθύνονται για πολλά οι ανεμβολίαστοι – κι εδώ εννοούνται όσοι θεωρητικοποιούν την «αντισυστημική» φιλαυτία τους, όχι όσοι λόγω ηλικίας ή υγείας αδυνατούν να μεταβούν σε εμβολιαστικό κέντρο, για τους οποίους θα έπρεπε να νοιαστεί η πολιτεία, και όχι να διατείνεται, διά του κ. Πλεύρη, ότι «δεν είναι δουλειά της». Δεν φταίνε όμως αυτοί που τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι σαρδελοφορεία ή που τα αεροπλάνα κινούνται με πληρότητα 100%, οι δε σχολικές τάξεις κλείνουν αν προκύψει το 50% + 1, αλλά για τη Βουλή αρκεί ένα κρούσμα. Ή που οι επιχειρήσεις υγείας μένουν κερδώα κόβιντ φρι, αντί να υποχρεωθούν να συνδράμουν σε ένα πρόβλημα όντως εθνικό.