Παρά τον κάθε χρόνο και πιο βιαστικό εορταστικό διάκοσμο στους δρόμους και στις πλατείες (λίγο ακόμα και θα επιστρατεύεται «συμβολικά» στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου)· παρά τα φώτα και τους αγιοβασίληδες σε λιγοστά μέχρι τώρα μπαλκόνια· και παρά την πληθώρα των διαφημίσεων με χριστουγεννιάτικα δέντρα και κάλαντα, η επιχείρηση «Σώστε τα Χριστούγεννα», στην οποία συστρατεύονται πολιτικοί και επιστήμονες, διεθνώς, είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι προβλέπουν τα καθησυχαστικά σενάρια στα φιλμ με ανάλογο θέμα.
Εύλογο. Η κατήφεια και η ψυχική εξάντληση από τον σχεδόν διετή πόλεμο με τον κορωνοϊό δεν αναιρούνται με εμβόλια αισιοδοξίας. Απαιτείται τρομακτική πνευματική δαπάνη, και μάλιστα από ένα μυαλό καταπονημένο, για να αντιμετωπιστεί η βαθιά απογοήτευση που προκαλεί η αίσθηση ότι με κάθε κύμα ξαναζούμε την ίδια οδυνηρή αποτυχία. Οτι πορευόμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τραγωδία με άφαντο τέλος, παρά τις μονότονες διαβεβαιώσεις ότι είμαστε πια στην έξοδο. Επιπλέον, τα επίσης εξαντλημένα βαλάντια δεν παρηγοριούνται όταν πληροφορούνται ότι είναι αδύνατο να γίνουν σπουδαία πράγματα, διότι «το κακό είναι διεθνές», η ακρίβεια δηλαδή. Διεθνές το πρόβλημα, ναι, αλλά ποια «ελληνική ιδιαιτερότητα» ορίζει ότι πρέπει να διαθέτουμε το ακριβότερο ηλεκτρικό ρεύμα στην Ευρώπη, με ό,τι δυσβάσταχτο συνεπάγεται αυτό για τα νοικοκυριά;
Γενικότερα, το δόγμα «ζούμε ό,τι ζει όλος ο κόσμος και κάνουμε ό,τι κάνει όλη η Ευρώπη», άρα περιττεύουν τα πολλά παράπονα, οι διαμαρτυρίες και κυρίως οι απαιτήσεις, δεν πείθει ιδιαίτερα. Αν όντως κάναμε ό,τι και οι εταίροι μας στην Ε.Ε., η Ελλάδα δεν θα συγκαταλεγόταν στις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις στους σκληρούς δείκτες της πανδημίας. Και δεν θα σκεφτόταν να υιοθετήσει άλλες μεθόδους καταμέτρησης των νεκρών, και συγκεκριμένα τη βρετανική, ώστε η εικόνα να δείχνει παραμυθητικότερη. Αυτό είναι το ζήτημα; Η εικόνα; Οι αριθμοί; Οι εντυπώσεις; Τότε ας μη συνυπολογίζουμε τις «αχρείαστες απώλειες», τους θανάτους ανεμβολίαστων, ώστε τα ποσοστά μας να παίρνουν άριστα.
Το λιπόθυμο «πνεύμα των Χριστουγέννων» δεν θα συνέλθει αν φτιασιδωθεί κουτοπόνηρα η επιφάνεια, ενώ στο βάθος ο φόβος, η απογοήτευση και εντέλει ο θάνατος θα συνεχίζουν τη δουλειά τους. Αφού λοιπόν η λέξη «ενσυναίσθηση» είναι πια του συρμού, ας αποκτήσει επιτέλους λίγη σάρκα. Ας μη μένει άθροισμα γραμμάτων άνευ ψυχικού νοήματος.