Ο πρόεδρος της Βουλής δεν χαιρέτισε ακριβώς τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Επαθε κάτι σαν λυρικό αμόκ, μιλώντας με ζέση βυζαντινού αυλικού – με γλώσσα μαγίστρου, σεβαστοκράτορος, ή κουροπαλάτη. «Υποδεχόμεθα», είπε, «την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα σήμερα που βρίσκεται εδώ με ένα μονάκριβο γέρας να κραδαίνει στα ταπεινά του χέρια, το γέρας της τριακονταετούς ευδόκιμης και συναρπαστικής διακονήσεώς του». Αυτό το γέρας «τον έχει κατατάξει στις συνειδήσεις των ορθοδόξων και όχι μόνο στα πιο υψηλά κράσπεδα υπολήψεως». Καβάλησε κι άλλα κράσπεδα ο φαναριώτικος οίστρος του Κώστα Τασούλα. Τόσο υψηλά, ώστε ο Πατριάρχης ένιωσε την ανάγκη να επισημάνει ότι δεν «πρόκειται να προσπαθήσω να σας συναγωνισθώ εις την ευφράδεια και εις την στωμυλίαν». Στο δελτίο Tύπου της Βουλής, διεσώθη μόνο η ευφράδεια. Κάποια θεό-πνευστος χειρ απάλειψε τη στωμυλία.
Στέντωρ