Καθώς διάβαζα διαρκώς για τον νέο «Ιαπωνικό Κήπο» που διαμορφώθηκε στη γειτονιά μας, έσπευσα να του ρίξω μια ματιά. Θα μπορούσα να το κάνω περνώντας απλά από το σημείο αλλά δεν μου ήταν εύκολο. Εμοιαζε περίεργο: ο «Ιαπωνικός Κήπος» ήταν μπροστά μου, ωστόσο δεν μπορούσα να τον δω. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Τα σταθμευμένα αυτοκίνητα περιμετρικά του πάρκου που δημιουργούσαν ένα αδιόρατο τείχος, ένα οπτικό εμπόδιο που έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει που δεν το αντιλαμβανόμαστε πλέον. Ενα από τα δεκάδες παρκαρισμένα Ι.Χ. ήταν και το δικό μου. Στενοχωρήθηκα.
Το πρόβλημα των αυτοκινήτων δεν είναι φυσικά καινούργιο για την Αθήνα. Η πανδημία το επέτεινε και τα επόμενα χρόνια δεν προβλέπονται θεαματικές αλλαγές από άποψη υποδομών. Η γραμμή 4 δεν προβλέπεται να λειτουργήσει πριν από το τέλος της δεκαετίας. Προσπαθώ να σκεφτώ περιοχές κατοικίας στο κέντρο της πόλης ή και λίγο πιο έξω από αυτό χωρίς τις ατελείωτες σειρές αυτοκινήτων αριστερά και δεξιά των δρόμων, πάνω στα πεζοδρόμια, πάνω στις διαβάσεις πεζών και πραγματικά δυσκολεύομαι. Θυμάμαι ρεπορτάζ παλαιότερων ετών που αποθέωναν το Παγκράτι και αναλογίζομαι και τη δική μας ευθύνη, των δημοσιογράφων. Με πόση ευκολία συστήνουμε περιοχές που είναι ένα απέραντο πάρκινγκ και ταυτόχρονα οι πιθανότητες να βρεις θέση για το δικό σου αυτοκίνητο κινούνται στη σφαίρα του απίθανου;
Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα: από τη στιγμή που ο κόσμος δεν θα σταματήσει να γυρίζει και οι Ελληνες να αγοράζουμε αυτοκίνητα; Πρώτον, μου κάνει εντύπωση γιατί ο Δήμος Αθηναίων δεν επεκτείνει το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα. Θα πρέπει πρακτικά ο επισκέπτης του Παγκρατίου να γνωρίζει ότι τα τρία τέταρτα των διαθέσιμων θέσεων είναι δεσμευμένα για τους μόνιμους κατοίκους. Επομένως, να μη διανοείται να κατέβει με το αυτοκίνητό του όπως κάνει σήμερα πηγαίνοντας στο Κολωνάκι. Δεύτερον, όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει για τη μετακίνησή του ευέλικτα μέσα όπως ηλεκτρικά πατίνια, rollers, skate boards κ.λπ. Οι κάτοχοί τους θα πρέπει να ενθαρρυνθούν, όπως συνέβη πρόσφατα με την αγορά ηλεκτρικών ποδηλάτων. Οσο για τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, η διαχρονική αδιαφορία όλων των κυβερνήσεων για την ουσιαστική αναβάθμισή τους δεν μου επιτρέπει περαιτέρω ονειροπολήσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα βάλουν ένα φρένο στη σημερινή αβίωτη κατάσταση της απέραντης αυτοκινητούπολης. Είναι θέμα δημοκρατίας. Και ψυχικής υγείας.