Ξεχύνονται στους ευρωπαϊκούς δρόμους σαν απρόσβλητα φρούρια ασάλευτων βεβαιοτήτων διαδηλώνοντας ενάντια στη «δικτατορία», όπως βάφτισαν τα κόμματα των άκρων τα νέα μέτρα κατά της διασποράς του κορωνοϊού, βανδαλίζουν, πυρπολούν, λεηλατούν. Οργίζονται με καταστηματάρχες που ζητούν rapid test, με οδηγούς λεωφορείων που επιβάλλουν χρήση μάσκας, με υγειονομικούς που ενημερώνουν για την πορεία υγείας των συγγενών τους. Ακόμη. Την επιθετικότητά τους συντηρούν αντιπολιτευτικά αντιεμβολιαστικά κλεισίματα ματιού, ιερές παροτρύνσεις σε απειθαρχία, θολά κηρύγματα περί σκοτεινών αυταρχικών κέντρων εξουσίας. Ακόμη.
Ποιος δεν οργίζεται με καθημερινές αναποδιές; Ο θυμός είναι από τις πιο πυκνές μορφές επικοινωνίας. Μεταφέρει περισσότερες πληροφορίες από οποιαδήποτε άλλη έκφραση συναισθήματος, και καμιά φορά επιλύει προβλήματα, εκτονώνει εντάσεις, έλκει την προσοχή ενός αδιάφορου κοινού, κάνει περισσότερο ορατό το δίκιο, μεταμορφώνεται σε ηθική δύναμη που αποκαθιστά αδικίες. Ομως το μένος των αγανακτισμένων της πανδημίας, που υποδαυλίζεται όχι μόνο από τον συνωμοσιολογικό παραλογισμό, αλλά και από την οικονομική και ψυχολογική εξουθένωση, την άγνοια, τη σύγχυση, τον φόβο, δεν έχει καμία θετική συνέπεια, κανένα κοινωνικό όφελος, το αντίθετο, επιδεινώνει τις κρίσιμες καταστάσεις, γίνεται δύναμη διαλυτική, που ανοίγει πύλες στα απευκταία. Και δεν καταλαγιάζει, ανατροφοδοτούμενο από τα αισθήματα που γεννά. «Στον εγκέφαλο τον οργισμένων ανθρώπων ανιχνεύονται αλλαγές παρόμοιες με εκείνες ανθρώπων που βιώνουν έντονη ευτυχία», δήλωσε πρόσφατα Αμερικανός νευροεπιστήμων. Ο θυμωμένος νιώθει να αποκτά τον έλεγχο των πραγμάτων, να είναι ισχυρότερος από τους άλλους, η πιο δυνατή φωνή στο δωμάτιο, να ασκεί εξουσία.
Ομως η μόνιμη αυτή εσωτερική υπερδιέγερση δημιουργεί μια αφόρητη πίεση, που καμιά φορά μεταμορφώνεται σε έμμονη ιδέα εκδίκησης, σε μανία τιμωρίας «εκείνων που επιδιώκουν να τον καθυποτάξουν, που του κλέβουν τη ζωή και τις ελευθερίες», εξηγούν οι ειδικοί που ερευνούν τα αίτια των επιθέσεων σε επιφανείς λοιμωξιολόγους και όχι μόνο.
Επειτα, οι οργισμένοι γίνονται εύκολα υποχείρια των ακραίων πολιτικών δυνάμεων· ο θυμός είναι ο πιο ισχυρός μοχλός συναισθηματικής χειραγώγησης και προσηλυτισμού. Οι δυνάμεις αυτές χαρτογραφούν τους φόβους της μερίδας του εκλογικού σώματος που θεωρούν ότι μπορούν να επηρεάσουν και τους μεταμορφώνουν σε οργή για τις «αμαρτίες» των αντιπάλων τους. Στη συνέχεια περιμένουν να γίνει το πύρινο φαρμάκι ψήφος.