Αναφέρομαι στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, έχει ανοίξει ο ποδοσφαιρικός ασκός του Αιόλου και έχει απελευθερωθεί, εδώ και καιρό, ό,τι πιο σάπιο και αποκρουστικό υπάρχει στην κοινωνία μας. Του χουλιγκανισμού των οπαδών προηγείται πάντα ο χουλιγκανισμός των παραγόντων. Οσοι δεν συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι της βρωμιάς, των συναλλαγών και των μεθόδων τύπου μαφίας, αυτοί ακολουθούν τον δικό τους μοναχικό δρόμο, μακριά από την «κορυφή» και κυρίως μακριά από τα δεκάδες εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ. Και βέβαια, υβρίζονται και λοιδορούνται από τους οπαδούς της δικής τους ομάδας, που επιθυμούν γκολ στο 98ο λεπτό και με το χέρι. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι και το VAR ξεφτιλίσαμε.
Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου το ποδόσφαιρο είναι ένα ανταγωνιστικό προϊόν, πρόσφατα, η τελευταία ομάδα της βαθμολογίας εξαγοράστηκε για εκατοντάδες εκατομμύρια στερλίνες. Η τελευταία ομάδα! Γιατί; Γιατί οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ξεκάθαροι. Γιατί οι άνθρωποι του αγγλικού ποδοσφαίρου έχουν συνειδητοποιήσει πως μόνον έτσι το προϊόν που προσφέρουν θα είναι ελκυστικό και προσοδοφόρο. Σε αυτό συντέλεσε και η κυβέρνηση της «σιδηράς κυρίας», που απομάκρυνε τις αγγλικές ομάδες από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις μετά τα γεγονότα του Χέιζελ το 1985. Η εξυγίανση επιβλήθηκε από τα πάνω, αλλά υπήρξε λυτρωτική.
Προφανώς, δεν έχουμε την ψευδαίσθηση πως το ελληνικό ποδόσφαιρο θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα. Είμαστε προσγειωμένοι. Το ελάχιστο που απαιτεί ο φίλαθλος είναι να πηγαίνει και να φεύγει με ασφάλεια από το γήπεδο, να βλέπει ένα καλό θέαμα και να μην εξοργίζεται με τους διαιτητές. Με απλά λόγια, φεύγοντας, να έχει διατηρήσει την ψυχική του γαλήνη και ηρεμία. Οταν επιστρέψει στο σπίτι του να μη μεταφέρει την οργή του, για τα όσα έγιναν στον αγωνιστικό χώρο, στη γυναίκα του και στα παιδιά του.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα ελάχιστα είναι πάρα πολλά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εχουμε κουραστεί να μιλούμε για διαιτησίες της ντροπής, για παράγοντες της ντροπής, για οπαδούς της ντροπής. Το τραγικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πως δεν υπάρχει καμιά σωτηρία, γιατί αυτοί που ασχολούνται δεν θέλουν να σωθεί. Κερδίζουν από τη βρωμιά του.