Η Ελένη Γραμματοπούλου είναι τραπεζοκόμος στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης. Φροντίζει τους ασθενείς στη μονάδα COVID-19. Τέτοιες μέρες πέρυσι είχαμε μιλήσει για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ. Ηταν χαρούμενη. Μια 97χρονη είχε νικήσει τον κορωνοϊό και θα έπαιρνε εξιτήριο. «Οσοι φεύγουν από το νοσοκομείο ζητούν να δουν το πρόσωπό μου. “Θέλω να θυμάμαι εσένα που μας τραγουδούσες κάθε φορά που μας έφερνες το φαγητό”, μου λένε. Στέκομαι, λοιπόν, μακριά, κατεβάζω για ελάχιστα δευτερόλεπτα τη μάσκα και τους χαμογελάω. Κάτι τέτοιες στιγμές με παρηγορούν για τις απώλειες που βιώνουμε. Ενας 52χρονος, ο Δημήτρης, είχε αποφασίσει να υιοθετήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι μόλις θα γινόταν καλά. Σε μια εβδομάδα πέθανε…».
Ενα χρόνο μετά την επικοινωνία μας, το ποτάμι της πανδημίας εξακολουθεί να κυλάει ορμητικό, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Οι νεκροί στη χώρα μας στις 30 Νοεμβρίου 2020 ήταν 2.406. Σήμερα έχουν ξεπεράσει τις 18.000. Πίσω από τους αριθμούς, τους τόσο αμείλικτους, οι άνθρωποι, τα πρόσωπα: μητέρες και πατέρες, σύζυγοι, σύντροφοι, παιδιά, αδέλφια, φίλοι καρδιακοί, που έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο και όνειρα ανεπίτευκτα. Τις ιστορίες της ζωής τους δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Ξέρουμε όμως πώς πέθαναν: σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου ή σ’ ένα θάλαμο ΜΕΘ, ολομόναχοι, πασχίζοντας να αναπνεύσουν, έχοντας ανταλλάξει με τους δικούς τους λίγες τελευταίες κουβέντες μέσα από ένα κινητό. «Κάνε κουράγιο, θα γίνεις καλά, θα το δεις». «Μου λείπετε». «Σ’ αγαπώ».
Οι πόλεις μας έχουν φορέσει τα γιορτινά τους, αλλά για περισσότερες από 18.000 ελληνικές οικογένειες τα Χριστούγεννα θα είναι πικρά, σκοτεινά, σκεπασμένα με το πέπλο του θανάτου. Η νέα μετάλλαξη επελαύνει. «Ομικρον», όπως όλοι – όλοι απέναντι στον ίδιο, παγκόσμιο κίνδυνο. Και όμως, κάποιοι επιμένουν να στρέφουν το βλέμμα τους μακριά από την πραγματικότητα. Αμφισβητούν τα εμβόλια, τα οποία –αν και δεν μας προστατεύουν κατά 100%– εξακολουθούν να είναι το μοναδικό ανάχωμα στον ιό, διασπείρουν θεωρίες συνωμοσίας, μηχανεύονται τρόπους να ξεφύγουν από τους ελέγχους, βγάζουν «αγκάθια» σε όποιον τολμήσει να μιλήσει για ατομική ευθύνη και κοινωνική υπευθυνότητα. Δυναμιτίζουν το «μαζί» της προσπάθειας, περιφρονούν τους νεκρούς. Σε τι διαφέρουν από τους εργαζομένους στο εργοστάσιο στο Κερατσίνι που περνούσαν δίπλα από τη νεκρή Ολγα και έκαναν ότι δεν την έβλεπαν ή την κλωτσούσαν για να δουν αν ζει;