Πέντε ημέρες πριν πεθάνει σε ηλικία 91 ετών, την Παρασκευή, ο Στίβεν Σόντχαϊμ είχε δώσει συνέντευξη στους New York Times. Ηταν ευδιάθετος και περιπαικτικός, προτείνοντας στον δημοσιογράφο να του παίξει τραγούδια από το μιούζικαλ που έγραφε εδώ και χρόνια, αλλά που δεν είχε τέλος. Το όνομα αυτού; «Επ’ ουδενί!» (Fat Chance!). Οσο για την υγεία του; «Εκτός από ένα στραμπούληγμα στο πόδι, είμαι καλά», είπε ο θρύλος των αμερικανικών μιούζικαλ, χτυπώντας προληπτικά ένα ξύλινο τραπέζι. Τον τελευταίο καιρό, παρά την πανδημία, είχε τη χαρά να βλέπει το όνομά του στην επικαιρότητα λόγω νέων παραστάσεων έργων από την 60χρονη διαδρομή του στο θέατρο. «Στάθηκα τυχερός. Είδα καλές νέες παραστάσεις έργων που μου άρεσαν», είπε.
Ετσι, ο Σόντχαϊμ ενσαρκώνει την καλή ζωή, που καθορίζεται από τον καλό θάνατο. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», είχε πει ο Σόλων, μέσω του Ηροδότου. Ο Σόντχαϊμ έγινε γνωστός τη δεκαετία του ’50, ως στιχουργός των «West Side Story» και «Gypsy». Μετά, καθιερώθηκε ως συνθέτης και στιχουργός πολλών έργων, μεταξύ αυτών, «A Funny Thing Happened on the Way to the Forum» (1962), «Company» (1970), «Follies» (1971), «A Little Night Music» (1973), «Sweeney Todd» (1979), «Sunday in the Park with George» (1984), «Assassins» (1990) και «Passion» (1994). Το έργο του μιλάει για το πόσο πλούσια ήταν η ζωή του. Ο Σόντχαϊμ μπορούσε να γράψει φάρσα βασισμένη στη σάτιρα του Ρωμαίου Πλαύτου και μιούζικαλ για κουρέα που μετέτρεπε τους πελάτες του σε συστατικά κρεατόπιτας. Εμπνεύστηκε και από το αριστούργημα του «πουαντιγιστή» Ζορζ Σερά «Ενα κυριακάτικο απόγευμα στο νησί της Γκραν Σατ», αλλά και από τις ιστορίες ανθρώπων που δολοφόνησαν ή επιχείρησαν να δολοφονήσουν Αμερικανούς προέδρους. Στο «Passion» διερευνά τη φύση του έρωτα. Η αγάπη που του έτρεφαν άνθρωποι του θεάτρου και το κοινό δεν σήμαινε ότι όλα του τα έργα γνώρισαν επιτυχία. Ομως, πολλά στέκονται και σήμερα, όπως δείχνουν οι παραγωγές των τελευταίων χρόνων. Ο Σόντχαϊμ είχε τη χαρά να το δει ο ίδιος. Πέθανε μία ημέρα αφού γιόρτασε την Ημέρα των Ευχαριστιών με φίλους στο εξοχικό του σπίτι.
Χαρακτηριστικό του Σόντχαϊμ είναι ότι μέσα από τα τραγούδια του, οι πρωταγωνιστές εξέφραζαν πολύπλοκα και συχνά συγκρουόμενα συναισθήματα. Καταπιανόταν με δύσκολα θέματα, πειραματιζόταν με τη μουσική. Δεν επιδίωκε να αρέσει. «Πάντα προσπαθούσα να αποφύγω την επανάληψη», είχε αναφέρει σε συνέντευξη το 2000. «Αν δεν είμαι της μόδας, δεν πειράζει. Το να είσαι μοναχικός λύκος δεν είναι απλώς το να είσαι διαφορετικός. Εχει να κάνει με το όραμά σου για το έργο». Οταν ζεις έτσι, το Happy End είναι μεν απρόβλεπτο δώρο, αλλά μονάχα λεπτομέρεια δίπλα στη χαρά του δημιουργού.