Διαβάζεις τα ρεπορτάζ από τα γερμανικά νοσοκομεία. Νοσηλευτές που περιγράφουν τη δουλειά τους σαν μια αξημέρωτη αναμέτρηση με τον θάνατο – με τους πολλούς θανάτους που καραδοκούν σε κάθε βάρδια τους. Διαβάζεις για παραστάτες στην ψυχική βοήθεια, που υπηρετούν στα νοσοκομεία για να στηρίζουν τους ασθενείς και τους συγγενείς και καταλήγουν να φροντίζουν το προσωπικό – γιατρούς διαλυμένους ψυχικά και σωματικά.
Στη ρουτίνα που έχει επιβάλει ο ιός δεν είναι μόνο η «υπερβάλλουσα θνητότητα» της οποίας το νόημα αποψιλώνεται από τη μονοτονία της στατιστικής. Αθέατο γίνεται και εκείνο το σθένος για το οποίο, στην πρώτη καραντίνα, χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια. Σαν να μην είναι πια υπεράνθρωπη η προσπάθεια που καταβάλλουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές στο σύστημα Υγείας. Σαν να έπρεπε πια να έχουν συνηθίσει τον πόλεμο.
Η φιγούρα που εκπροσωπεί τους γιατρούς –με τη στενή, συνδικαλιστική έννοια– δεν μπορεί να είναι φορέας δραματικότητας, ακόμη κι όταν δοκιμάζει να μιλήσει δραματικά. Η σταδιοδρομία της προέδρου της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών και Πειραιώς στα media είναι ήδη μακρά – σχεδόν διετής. Τόσο μακρά ώστε να έχει ενσωματώσει όλες τις σκηνικές απαιτήσεις του θεάματος· ώστε να μπορεί να μιλάει με άνεση για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό, τις επιπτώσεις της πολιτικής της Μέρκελ στην Ελλάδα και, παρεμπιπτόντως, τη διαφαινόμενη αναγκαιότητα μιας τέταρτης εμβολιαστικής δόσης.
Το αθέατο έργο των γιατρών και το αθέατο τέλος της περιπέτειας.
Δεν είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς κατά πόσον η καθημερινή κυριαρχία του χαρακτήρα «Ματίνα Παγώνη» αποδίδει πιστά τη νοσοκομειακή καθημερινότητα των συναδέλφων της. Είναι εύκολο να μετρήσεις πόση πραγματικότητα διαφεύγει ανάμεσα στα τηλεμονόπρακτα.
Η Παγώνη δεν είναι πάντως η μόνη που καταρτίζει στα παράθυρα υγειονομικά καθηκοντολόγια γνωμοδοτώντας ακόμη και για τις άγνωστες μεταλλάξεις. Υπάρχουν και άλλοι –περισσότερο μάχιμοι και γι’ αυτό περισσότερο δυσοίωνοι– γιατροί, που εμφανίζονται κουβαλώντας ακόμη το βάρος μιας εξαντλητικής βάρδιας. Ποιος δεν θα ζητούσε στη θέση τους να κλείσουν τα πάντα; Ποιος, στη μέση μιας τέτοιας περιπέτειας, θα έκρινε, ας πούμε, ότι είναι προτιμότερο να κλείσουν για κανέναν μήνα τα σχολεία;
Κανείς –γιατρός, υπουργός ή απλώς αλαλιασμένος καταναλωτής πανδημικής πληροφορίας– δεν είναι πια νηφάλιος. Κάθε φορά που ο ιός υφαρπάσσει περισσότερο από τον χρόνο μας –κάθε φορά που μια μετάλλαξη ματαιώνει την προσδοκία του τέλους– πρέπει να συμφιλιωθείς εκ νέου με την ιδέα ότι το μέλλον σου δεν υπακούει σε καμία βούληση. Δεν το «σχεδιάζει» κανείς τόσο καθοριστικά όσο η τυφλή περιπλάνηση ενός ακυτταρικού παράσιτου.
Η αξίωση να μην κλείσουμε αυτή τη φορά μοιάζει, έτσι, να εκπορεύεται από την ανάγκη να μην παραδώσουμε τον βίο μας στον ιό. Αυτό το διαδηλώνει μέχρι και η Ματίνα Παγώνη.