Η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες, καλεσμένου της Προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου με αφορμή τα 200 χρόνια από την αρχή της Ελληνικής Επανάστασης, συμβάλλει ουσιαστικά στην επετειακή διερεύνηση ζητημάτων όπως η ταυτότητα των Ελλήνων και η θέση μας στον κόσμο. Για αιώνες, η Δυτική Εκκλησία ήταν και αντίπαλος και χριστιανή αδελφή και σημαντικός παράγοντας στην τύχη της Ανατολικής Αυτοκρατορίας και Εκκλησίας. Το γεγονός ότι ο Φραγκίσκος είναι μόλις ο δεύτερος Πάπας που επισκέπτεται την Αθήνα, μετά τον Ιωάννη Παύλο Β΄ το 2001, δείχνει το μέγεθος του ρήγματος και την πολυπλοκότητα της σχέσης των δύο Εκκλησιών μετά το Σχίσμα του 1054. Ούτε είναι αμελητέα η έχθρα που προκάλεσε ο διαχριστιανικός διάλογος που ξεκίνησαν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ το 1964 – μια έχθρα που συντηρείται σε κόλπους του ελληνικού κλήρου, των μονών και της κοινωνίας. Μια έχθρα που κληρονόμησε ο σημερινός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος συμβάλλει στην ενίσχυση των δια-χριστιανικών σχέσεων τα 30 χρόνια που βρίσκεται στον οικουμενικό θρόνο.
Τη θέληση για βελτίωση των σχέσεων αλλά και γνώση της πραγματικότητας εξέφρασε ο Φραγκίσκος με το χθεσινό μήνυμά του, πριν αναχωρήσει για Κύπρο και Ελλάδα. «Θα είναι ένα όμορφο ταξίδι, αλλά θα αγγίξουμε και κάποιες πληγές», είπε (ρεπορτάζ της Ηλιάνας Μάγρα). Ποιες είναι οι πληγές; Δεν εξήγησε. Ομως, λόγω της γνωστής ευαισθησίας του για πρόσφυγες και μετανάστες, πιθανότατα θα σχολιάσει τη μεταχείριση ανθρώπων που ζητούν άσυλο στην Ευρώπη και θα αναφερθεί στις εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Φθάνοντας στην Κύπρο, μίλησε για «το τρομερό τραύμα που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες». Η επίσκεψη του Πάπα –οι συναντήσεις του με την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία, με μετανάστες και με μέλη των κοινοτήτων των Ελλήνων και μεταναστών Καθολικών– συμβάλλει στη διπλωματική θωράκιση της χώρας. Στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ο κ.κ. Βαρθολομαίος μνημόνευσε τον Αθηναγόρα, λέγοντας ότι «έκανε τομές, άνοιξε νέους ορίζοντες στη ζωή και στην ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνήψε σχέσεις με τους Καθολικούς, με τους Διαμαρτυρομένους, με κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως σε όλο τον κόσμο, και μας άφησε μια βαριά, αλλά πολύτιμη κληρονομιά».
Με αυτή την «καλή θέληση» χτίζεται το μέλλον. Είναι η πανανθρώπινη αξία που υπερβαίνει θεολογικές εμμονές και επουλώνει ιστορικές πληγές.