Υπάρχει ένα θέμα ευθύνης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και είναι ένα θέμα παλιό και πολυσυζητημένο, ένα θέμα κοινωνικό, πολιτικό, αισθητικό, υπαρξιακό. Αλλά ένα θέμα που επανήλθε στο προσκήνιο και αυτό –όπως τόσα άλλα– στον καιρό της πανδημίας. Και το θέμα αυτό είναι η διαρκής και ανελέητη αναπαραγωγή τού δήθεν δημοκρατικού αντίλογου των αντιεμβολιαστών. Εχω ακούσει αμέτρητες φορές, σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις, τις αυθόρμητες αντιδράσεις πολιτών που αρνούνται τον εμβολιασμό. Και οι αντιδράσεις αυτές παίζονται διαρκώς, σαν λούπα, για να γελάσουμε εμείς οι σοβαροί με την πνευματική καταβαράθρωση συμπολιτών μας, για να περάσει η ώρα, για να μας πουν καλούς ρεπόρτερ, έτσι για χαβαλέ, έτσι, γιατί σε αυτή τη χώρα όλα, ανεξαιρέτως, μπορούν να γίνουν και της παρέας, μπορούν να λέγονται για να σπάμε πλάκα.
Και θλίβομαι διότι το βήμα στην ανοησία δίνεται και από σοβαρούς ενημερωτικούς φορείς δίκην δημοκρατικότητας και ξέχωρα από κάποιο συμβάν που μπορεί να απασχολήσει τη ροή των ειδήσεων. Αναγκαίο να περιληφθεί στα δελτία ειδήσεων μια πορεία αντιεμβολιαστών στο κέντρο μιας πόλης, γιατί και αυτό είναι κομμάτι μιας πραγματικότητας. Αλλά γιατί άραγε είναι χρήσιμο να ακούμε ξανά και ξανά τις αυθόρμητες και επικίνδυνες αερολογίες κάποιων θυμωμένων αντιεμβολιαστών που θα γίνουν πλέον μέρος της καθημερινής επαφής μας με τους διαύλους των μέσων μαζικής ενημέρωσης;
Τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά όσο αποκαλύπτουν οι αριθμοί της πανδημίας. Και εν προκειμένω ο τρόπος που επιλέγει κάθε μέσο να σταθεί μέσα σε αυτή την ατυχέστατη περίοδο για την ανθρωπότητα δείχνει όχι μόνο τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κοινωνικής ευθύνης αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της λειτουργίας του. Είναι κάτι ανάλογο της εμμονικής αναμετάδοσης σκηνών βίας στα δελτία ειδήσεων (ξανά και ξανά έως ότου επέλθει εξοικείωση, κορεσμός, οργή) όταν τόσες και τόσες σημαντικές ειδήσεις εκτοπίζονται γιατί δεν παράγουν ατμούς, δεν προκαλούν, δεν βγάζουν γέλιο, αποτροπιασμό ή έκπληξη. Και γίνονται πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης συνεργοί, ενώ πιστεύουν ότι είναι αναχώματα ή έστω αντικειμενικοί παρατηρητές μιας (κατασκευασμένης) επικαιρότητας.
Οταν κάτι δεν βρει θέση στα δελτία ειδήσεων, απλώς δεν υπάρχει. Αλλά αν τρυπώσει μια ατάκα ενός αντιεμβολιαστή, θα βρει διέξοδο και θα ξοδεύει αφειδώς, χωρίς αιδώ, τον πανάκριβο και πολύτιμο και κοινωνικά αναγκαίο χρόνο της δημόσιας ενημέρωσης.