Λίγο η κούραση από την ένταση και τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης, λίγο η ανάγκη για ελπίδα επιστροφής στην παλιά γνώριμη «φυσιολογική» καθημερινότητά μας έχουν οδηγήσει σε μια γενική χαλάρωση ως προς τη λήψη μέτρων ατομικής προστασίας. Είναι και τα αντιφατικά μηνύματα που εκπέμπονται από διάφορες πλευρές και τα οποία ακόμη και ασυνείδητα ενισχύουν αυτήν τη χαλαρότητα – εξέλιξη προφανώς όχι καλή, δεδομένου ότι τα νέα από πολλά σημεία του πλανήτη, πότε με τα νέα lockdowns και πότε με τις νέες μεταλλάξεις, κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι.
Μαζεμένα όλα τα δείγματα αυτής της –βάσει οδηγιών των ειδικών καθόλου ακίνδυνης– χαλαρότητας συχνά βλέπει ο πολίτης παρακολουθώντας τις εργασίες της Βουλής. Από τα πρόσφατα περιστατικά, κορυφαίο μπορεί να χαρακτηριστεί εκείνο με πρωταγωνιστή τον κ. Γ. Καμίνη: ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ βρίσκεται στο βήμα, μιλάει φυσικά χωρίς μάσκα –αφού υπάρχει ειδική κατασκευή για την προστασία των σε κοντινή απόσταση εργαζομένων– και βήχει. Κάποιες φορές κάνει και την ασυνήθιστη κίνηση του χεριού φέρνοντας την παλάμη και όχι το εσωτερικό του αγκώνα μπροστά στο στόμα του. Και λίγο μετά, παίρνει κάποια από τα έγγραφα που είχε μπροστά του και τα παραδίδει σε έναν εκ των υπαλλήλων, ώστε να συμπεριληφθούν στα πρακτικά της συνεδρίασης. Ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ως προς την υγειονομική ασφάλεια των εγγράφων, τα οποία θα πήγαιναν από χέρι σε χέρι έως τον τελικό προορισμό τους; Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τη μη διάδοση οτιδήποτε βλαπτικού εξαιτίας αυτής της διαδικασίας, ανεξαρτήτως της πορείας των εγγράφων;
Ποιο είναι το μήνυμα για τον πολίτη όταν βλέπει πως άλλοι σε αίθουσες συνεδριάσεων μπορούν να μιλάνε από τη θέση τους χωρίς μάσκα (πρόσφατη περίπτωση ακόμη και αρχηγού κόμματος) ή με τη μύτη έξω, ή με τη μάσκα να φθάνει σχεδόν στο πιγούνι αφήνοντας ακάλυπτο και το στόμα, ή ακόμη και να κρέμεται σαν σκουλαρίκι από το ένα αυτί; Αν κάτι τέτοιο είναι ακίνδυνο σε κλειστούς χώρους, τότε άλλοι για ποιο λόγο επιμένουν στους ίδιους χώρους να φορούν τις ειδικά ενισχυμένες ή διπλές χειρουργικές;
Στη μεγαλύτερη εικόνα βλέπουμε την –εξαιτίας κρατικής αδυναμίας, ή ανεπάρκειας, ή αδιαφορίας– καθόλου ασφαλή λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς ή και την τουλάχιστον ασαφών κανόνων λειτουργία εκκλησιαστικών ναών ή ποδοσφαιρικών γηπέδων.
Αν έχει τελειώσει η πανδημία, ας μη μας το κρατούν μυστικό. Αν όχι, μάλλον πρέπει να ξαναδούμε τον κ. Τσιόδρα.