Η καθαρή επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο, η υποστήριξη Λοβέρδου και η εσωκομματική γεωγραφία του Κινήματος Αλλαγής οδηγούν τον 42χρονο ευρωβουλευτή στην ηγεσία του κόμματος. Η διαφορά του 9% είναι μεγάλη, ενώ δύσκολα μπορεί κανείς να εντοπίσει τις πηγές από τις οποίες θα αντλήσει τις ψήφους που χρειάζεται ο κ. Παπανδρέου για να κάνει την ανατροπή.
Με απήχηση σε όλη τη χώρα και την αίσθηση ανανέωσης που εκπέμπει, ο κ. Ανδρουλάκης ατενίζει το μέλλον, τόσο το άμεσο και την αναμέτρηση της Κυριακής όσο και το μεσοπρόθεσμο, με δικαιολογημένη αισιοδοξία.
Και ερχόμαστε στον Γιώργο Παπανδρέου. Στην πολιτική η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Ωστόσο, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Τα δεδομένα δεν δικαιολογούν ελπίδες. Τα μηνύματα είναι τόσο ηχηρά που δεν μπορεί κανείς να τα αγνοήσει.
Δεν είναι μόνο η διαφορά των εννέα ποσοστιαίων μονάδων στον πρώτο γύρο και η οριακή διασφάλιση της δεύτερης θέσης. Ούτε το γεγονός ότι η ξεκάθαρη επικράτηση Ανδρουλάκη δεν άφησε περιθώρια στους υπόλοιπους τρεις υποψηφίους να στηρίξουν τη δική του υποψηφιότητα. Ίσως ακόμη πιο αρνητικό για τον κ. Παπανδρέου είναι η απογοήτευση μεταξύ των ψηφοφόρων του, πολλοί εκ των οποίων είχαν πιστέψει ότι θα επικρατούσε και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, πιθανώς και να εξασφάλιζε την προεδρία από τον πρώτο γύρο.
Η ήττα της 5ης Δεκεμβρίου θα απομακρύνει αρκετούς εξ αυτών από την κάλπη στον δεύτερο γύρο, ενώ χωρίς την υποστήριξη Λοβέρδου –η μόνη που θα επέτρεπε την ανατροπή στον β΄ γύρο– «τα κουκιά δεν βγαίνουν».
Μια σκέψη θα ήταν να είχε αποσυρθεί την Κυριακή το βράδυ, τασσόμενος υπέρ της ανανέωσης που σηματοδοτεί η εκλογή Ανδρουλάκη, αντί να τον κατηγορεί ως εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού και πρωταγωνιστή στη νομή εξουσίας κατά τη διακυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, την οποία, παρεμπιπτόντως, ο ίδιος στήριζε με την ψήφο του στη Βουλή. Από την άλλη, η μη διεξαγωγή δεύτερου γύρου θα αφαιρούσε από τον κ. Ανδρουλάκη τη νομιμοποίηση της απόλυτης πλειοψηφίας, πιθανώς και ενός πολύ μεγάλου ποσοστού. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο αντί να επιτίθεται στον κ. Ανδρουλάκη –κάτι που δείχνει πανικό και δεν αρμόζει σε έναν πρώην πρωθυπουργό– να εκπέμψει ένα ενωτικό μήνυμα. Θα ήταν καλύτερο για τον ίδιο την «επόμενη μέρα», όπως φυσικά και για το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο το τελευταίο που χρειάζεται σε αυτό το νέο ξεκίνημα είναι διαιρέσεις και εσωτερικές έριδες.
Και αν χάσει, να προσφερθεί άμεσα να σταθεί στο πλάι του νεαρού αρχηγού με την εμπειρία και τις διεθνείς επαφές του. Η κοινωνία ίσως να έβλεπε με συμπάθεια έναν πρώην πρωθυπουργό ο οποίος με γενναιοδωρία στηρίζει τη νέα γενιά. Με την άρνηση ή την αδυναμία του να δεχθεί την πραγματικότητα, ο κ. Παπανδρέου βλάπτει πρωτίστως τον εαυτό του.