Η ζωή έχει ξαναρχίσει εδώ και μήνες με ορμή· ούτε το φάντασμα της «Ομικρον» τη χαλιναγωγεί – μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, συνωστισμένοι πεζόδρομοι… Εικόνες μιας καθημερινότητας που αναδύεται ως μερική αντανάκλαση του πραγματικού. Είναι σαν μέσα από το εξωραϊσμένο αντίγραφο να διακρίνεις μόλις το ασταθές αρχέτυπο, σαν μέσα από τον φαινομενικά φυσιολογικό κόσμο να ψηλαφείς με δυσκολία την ακανθώδη ρευστή πραγματικότητα. Η ζωή εκεί έξω, ακόμη και με τους μασκοφορεμένους επιβάτες και καταναλωτές, με τις ουρές έξω από τα φαρμακεία για rapid test, δεν αποκαλύπτει πολλά από τον πόλεμο στα νοσοκομεία, από την οδύνη στα σπίτια των αυξανόμενων θυμάτων.
Ολα συνεχώς αλλάζουν. Ιδιες είναι μόνον οι αντίπαλες προσεγγίσεις της ζωής, οι σε σταθερά μεγάλες αποστάσεις τοποθετήσεις των ανθρώπων, από το «έκανα και τις τρεις δόσεις, όμως φοβάμαι πολύ» στο «ας πληρώσω το πρόστιμο!». Ενα μόνο κοινό εγκλείουν οι ετερόκλητες ενσαρκώσεις της σύγκρουσης ανάμεσα στη λογική και στον παραλογισμό: την κλιμάκωση της αβεβαιότητας.
Εβδομήντα επτά έρευνες διεξήγαγε η βρετανική στατιστική υπηρεσία από τις 27 Μαρτίου 2020 έως τις 14 Νοεμβρίου 2021. Το σταθερό ερώτημα προς τους συμμετέχοντες ήταν πότε πίστευαν ότι η ζωή θα επέστρεφε στην κανονικότητα. Στην πρώτη έρευνα, μόνο το 11% διατύπωσε την απαισιόδοξη άποψη πως αυτό θα συνέβαινε σε βάθος διετίας. Το 75% τοποθέτησε τη λήξη της πανδημίας εντός του έτους, η πλειονότητα εντός του εξαμήνου. Ουδείς δήλωσε ότι η κανονικότητα, όπως τη γνωρίζαμε, δεν θα επέστρεφε ποτέ. Στην τελευταία έρευνα, το 66% εμφανίστηκε εντελώς αβέβαιο ως προς τη λήξη της πανδημίας, μόλις το 20% εξέφρασε την πεποίθηση ότι τα πάντα θα ομαλοποιούνταν εντός του έτους και ένα 14% είχε την άποψη πως η ζωή δεν θα γινόταν ποτέ όπως πριν. Η αβεβαιότητα εντείνει την ανάγκη μιας, ακόμη και ψευδαισθησιακής, κανονικότητας. Πολλή συζήτηση έχει γίνει για το πρότερο και το μελλοντικό περιεχόμενο της λέξης κανονικότητα. Αν ήταν ανήφορος που πήρε σήμερα τη μορφή παραδείσου και αν θα είναι ένα Ελντοράντο, μια ομαλότητα στιλβωμένη από τη λαχτάρα για μέρες καλύτερες κι από τις αλλοτινές.
Το βέβαιο είναι ότι την όποια νέα κανονικότητα, συνισταμένη συνεχώς μεταβαλλόμενων συνθηκών, δεν την έχουμε ακόμη κατακτήσει· ζούμε με την ιδέα της. Συχνά ριψοκίνδυνα ή στρουθοκαμηλικά, πλάθοντας αναλόγως το μέλλον.