Είχα καιρό να τον δω παρότι γείτονες. Προχθές το βράδυ, όμως, συναντηθήκαμε τυχαία πολύ κοντά στα σπίτια μας, Τριβωνιανού και Δομπόλη γωνία, στο Μετς.
Εδειχνε ταραγμένος, λυπημένος. «Εχασα τον πατέρα μου», μου είπε αμέσως. Γνώριζα ότι ο πατέρας του, στα εβδομήντα τέσσερά του, πάλευε με τη λευχαιμία εδώ κάμποσους μήνες.
Αλλά δεν ήταν η λευχαιμία που σκότωσε τον άνθρωπο. Ηταν ο κορωνοϊός. «Η ειρωνεία είναι ότι το τελευταίο του μυελόγραμμα βγήκε καθαρό», μου είπε αποκαρδιωμένος. «Επρεπε όμως να κάνει και μια αξονική θώρακος. Πήγε σε ένα ιδιωτικό εξεταστικό κέντρο και την έκανε. Εως τότε ήταν καλά, εμβολιασμένος τρις μάλιστα. Φαίνεται όμως ότι δεν είχε αναπτύξει ισχυρά αντισώματα εξαιτίας των χημειοθεραπειών που είχαν προηγηθεί λίγους μήνες πριν. Τέλος πάντων, ακόμα και η αξονική θώρακα βγήκε καθαρή. Μία ημέρα όμως μετά την επιστροφή του από το εξεταστικό κέντρο, παρουσίασε έντονο βήχα. Κάναμε τεστ, βγήκε θετικός. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε, το οξυγόνο του έπεσε πολύ, και νοσηλεύτηκε. Αλλά δεν υπήρχε στο δημόσιο νοσοκομείο που πήγε θέση στη ΜΕΘ. Διασωληνώθηκε εκτός ΜΕΘ. Είχαν εξήντα άτομα σε λίστα αναμονής! Φίλησα κατουρημένες ποδιές και κατάφερα να τον μεταφέρω σε άλλο δημόσιο νοσοκομείο, όπου βρήκαμε μια θέση σε ΜΕΘ. Εκεί, παρουσίασε αμυδρή βελτίωση, αλλά την ίδια νύχτα, ο οργανισμός του παρουσίασε δραματική κατάρρευση και κατέληξε».
Ο γείτονας έκανε ένα μορφασμό πόνου και αγανάκτησης μαζί. «Θυμάσαι εκείνη την πολεμική ταινία, το “1917”; Που ο άλλος βρίσκεται μέσα στο χαράκωμα και φωνάζει στον ασύρματο “χρειαζόμαστε επιδέσμους, φέρτε μας επιδέσμους!” και γύρω του πέφτουν βλήματα του πυροβολικού; Ε, κάπως έτσι είναι η κατάσταση στα νοσοκομεία. Τουλάχιστον σε αυτά που είδα εγώ. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι τρελαμένοι».
Οση ώρα μού διηγούνταν όλα αυτά, είχα την έντονη αίσθηση ότι αν τον έπιανα από τη μύτη θα έσκαγε. «Και τον έτρεμε ο πατέρας μου», είπε μετά. «Τον κορωνοϊό, τον έτρεμε. Εμβολιάστηκε τρεις φορές, ήταν κλεισμένος μέσα με τη μάνα μου, πήγαινε για τις θεραπείες του φυσικά, λευχαιμία είχε, το πάλευε, αγωνιζόταν. Κι όμως ο μεγάλος του φόβος πλέον, όσο και τα μυελογράμματα έβγαιναν καθαρά εννοείται, ήταν ο κορωνοϊός όχι ο καρκίνος».
Τον ρώτησα τι κάνει το μωρό. Πριν από λίγους μήνες είχε γίνει πατέρας κόρης. Ο πατέρας του πρόλαβε το εγγόνι. Από κάτι τέτοια κρατιέσαι στιγμές όπως αυτή.
Θυμάμαι ακόμα τη φράση του λίγο πριν χωριστούμε: «Πάλευε με τα θηρία και πήγε απ’ τον ιό». Ο νους μου πήγε στην αλησμόνητη φράση του Βιζυηνού: «Ο παππούς παλεύει με τον άγγελο».
Μην το ξεχνάει κανένας: ο κορωνοϊός είναι ένα θηρίο. Απρόβλεπτο, ύπουλο και φονικό.