Πώς θα εξελισσόταν ο Ψυχρός Πόλεμος –ο γνωστός, αυτός που διαδέχθηκε την κόλαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου– εάν διεξαγόταν με όρους όπου και οι δύο πλευρές συναγωνίζονταν για το πόσο καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό ήταν το σύστημά τους, εάν οι αντίπαλοι δήλωναν προσήλωση στις ίδιες αρχές; Ασφαλώς και τότε υπήρχε το οξύμωρο, αυταρχικά καθεστώτα να αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες». Ομως, δεν έφταναν στο σημερινό σημείο που, την ώρα που ο ηγέτης της ισχυρότερης δημοκρατίας που γνώρισε ο κόσμος συγκαλεί διεθνή σύνοδο δημοκρατικών χωρών και οργανώσεων, οι εκπρόσωποι των αυταρχικών καθεστώτων που βρίσκονται στο στόχαστρο του Αμερικανού προέδρου αντιτείνουν τη δική τους εκδοχή ως «αυθεντική δημοκρατία». Το θαύμα είναι ότι και αυτοί που δεν συμβαδίζουν με τις αρχές της δημοκρατίας θέλουν να φαίνονται οπαδοί της, με την εξαίρεση των φονταμενταλιστών ισλαμιστών, για τους οποίους η εξουσία πηγάζει μόνο από τον Θεό.
Λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο της Δημοκρατίας που διεξήχθη την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, οι πρεσβευτές της Κίνας και της Ρωσίας στην Ουάσιγκτον εμφανίστηκαν ως υποστηρικτές της «αυθεντικής δημοκρατίας» που φέρεται να εφαρμόζεται στις χώρες τους. Σε κοινό άρθρο στο συντηρητικό περιοδικό The National Interest, οι Qin Gang και Anatoly Antonov αντιπαρέθεσαν τα μοντέλα δημοκρατίας των δικών τους χωρών με αυτά των επικριτών τους. «Βασικό κριτήριο της δημοκρατίας οφείλει να έχει σχέση με τον λαό, δηλαδή εάν οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να κυβερνούν τη χώρα τους, εάν καλύπτονται οι ανάγκες τους, εάν αισθάνονται ικανοποίηση και χαρά. Εάν τους ξυπνάνε μόνο για να ψηφίσουν και όταν τελειώσει η ψηφοφορία τούς στέλνουν πίσω στη χειμερία νάρκη, εάν τους σερβίρουν ελκυστικά συνθήματα την ώρα της προεκλογικής εκστρατείας αλλά δεν έχουν λόγο μετά την εκλογή, εάν τους σαγηνεύουν πριν από την εκλογή αλλά τους αποκλείουν μετά, τότε αυτή δεν είναι αυθεντική δημοκρατία».
Χωρίς να κατονομάζουν τις ΗΠΑ, οι πρεσβευτές ασκούν κριτική για την ανάμειξη της Αμερικής στα εσωτερικά άλλων χωρών, για το γεγονός ότι κάποιες χώρες κρίνουν άλλες «με ένα μοναδικό μέτρο» και παραβιάζουν τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Αναφέρονται στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και στις στρατιωτικές παρεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη. Εχουν δίκιο σε πολλά που προσάπτουν στις ΗΠΑ, αλλά το υπονομεύουν επιχειρώντας να παρουσιάσουν τις δικές τους χώρες ως δημοκρατίες, αποσιωπώντας την έλλειψη ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, τους περιορισμούς στην ενημέρωση και στην έκφραση, τις παρεμβάσεις σε άλλες χώρες. Σε αυτόν τον αλλόκοτο ψυχρό πόλεμο, η μία πλευρά δεν επιχειρεί να πείσει τόσο για την ανωτερότητα του δικού της ιδεολογικού συστήματος, όσο για την υποκρισία της άλλης που ισχυρίζεται ότι το εφαρμόζει. Θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό «Νίκη της Δημοκρατίας», καθώς όλοι την επικαλούνται ως υπέρτατο αγαθό, εάν δεν γνωρίζαμε ότι, όπως τόσα στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις, και αυτή αποτελεί μέτρο για να κρίνουμε αλλήλους και να μην επιδιώκουμε τη συνεργασία και το συλλογικό καλό.
Με την οικειοποίηση της «δημοκρατίας», οι αντίπαλοι στοχεύουν στην εξουδετέρωσή της.
Οι πρεσβευτές της Κίνας και της Ρωσίας έχουν δίκιο ότι η Σύνοδος της Δημοκρατίας του Τζο Μπάιντεν προσβλέπει σε μια διεθνή πολιτική σκηνή όπου από τη μία πλευρά θα βρίσκονται δημοκρατίες και από την άλλη αυταρχικά καθεστώτα, με στόχο την ευρύτερη δυνατή συμμαχία στο πλευρό των ΗΠΑ. Αυτή η στρατηγική έχει βαθιές δημοκρατικές ρίζες – στη δημοκρατική Αθήνα, όταν αυτή ήλεγχε άλλες πόλεις-κράτη διά της υποστήριξης των εκεί δημοκρατικών δυνάμεων εις βάρος των ολιγαρχών. Οι τελευταίοι δεν διαμαρτύρονταν ότι αυτοί ήσαν οι γνήσιοι δημοκρατικοί, αναγνώριζαν όμως τη δύναμη της στρατηγικής των αντιπάλων.
Σήμερα τίθεται το ερώτημα εάν αυταρχικά καθεστώτα επικαλούνται τη δημοκρατία για να κατευνάσουν τους πολίτες τους με το ψέμα ότι παρά τα δεινά της καθημερινότητας ζουν σε δημοκρατική χώρα ή εάν στόχος τους είναι να αλώσουν τις αντιλήψεις πολιτών σε δημοκρατικές χώρες ώστε αυτοί να μην βλέπουν ότι αυταρχικές δυνάμεις και αντιλήψεις απειλούν τη δημοκρατία. Είναι γνωστό ότι πολλές πηγές παραπληροφόρησης στα κοινωνικά δίκτυα σε δημοκρατικές χώρες κατευθύνονται από αυταρχικά καθεστώτα. Εμείς που ζούμε σε χώρες με ελευθεροτυπία δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο διαστρεβλωμένη είναι η εικόνα του κόσμου εκεί όπου η ενημέρωση ελέγχεται πλήρως. Εως ότου περιπτώσεις όπως η επιρροή του Τραμπ στους οπαδούς του και η αντιμετώπιση της πανδημίας, μας έδειξαν ότι στις δημοκρατίες οι πολλές επιλογές δεν οδηγούν νομοτελειακά στη σωστή κρίση, ότι πολλοί πιστεύουν αυτά που θέλουν.
Ο ψυχρός πόλεμος για πολιτική και οικονομική επιρροή εμπλουτίζεται με νέες τεχνολογίες που μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων και με προχωρημένη παραπληροφόρηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική του Μπάιντεν να χρησιμοποιήσει τη δημοκρατία ως συγκολλητική ουσία για μια μεγάλη διεθνή συμμαχία προκαλεί την ανάλογη αντίδραση. Με την οικειοποίηση της «δημοκρατίας», οι αντίπαλοι στοχεύουν στην εξουδετέρωσή της.