Ηταν μια συνάντηση που κύλησε ομαλά, δίχως εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως εξάλλου αναμενόταν. Ηταν με μία λέξη μια «επαναπροσέγγιση» Ελλάδος και Ρωσίας έπειτα από κάποια χρόνια ψυχρότητος.
Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για την αρχή μιας εγκάρδιας συνεννόησης. Το παρελθόν διδάσκει. Κάποια στενότερη συνεργασία είχε επιχειρήσει επί πρωθυπουργίας του ο Κώστας Καραμανλής, όταν κατά τις συναντήσεις του με τον κ. Πούτιν προωθούσε σχέδιο αναδείξεως της Ελλάδος σε κόμβο διακινήσεως ενεργείας από τη Ρωσία στην Ευρώπη, και στην κυριολεξία βρήκε τον μπελά του.
Εμπειρία δυόμισι αιώνων δείχνει ότι δεν είναι φρόνιμο για τους Ελληνες να πρόσκεινται στενώς στη Ρωσία. Οπως συνέβη με τα Ορλωφικά το 1770 και εν συνεχεία κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου στα μέσα του 19ου αι., όταν οι Ελληνες υπέστησαν τα πάνδεινα.
Δεν είναι επίσης συνετό να στέφονται εναντίον της Ρωσίας, όπως συνέβη το 1919, επί Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν η Ελλάς μετείχε στην εκστρατεία εναντίον των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία, που είχε ως συνέπεια την ενίσχυση του Μουσταφά Κεμάλ με όπλα και χρυσό από τους κομμουνιστές, με ό,τι ακολούθησε την άφρονα εκείνη περιπέτεια.
Ορθώς ο κ. Μητσοτάκης επεσήμανε ότι «η Ελλάς ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεσμεύεται από τις συλλογικές αποφάσεις που λαμβάνονται» και οι οποίες αφορούν στην Ουκρανία, που το ενδεχόμενο εντάξεώς της στο ΝΑΤΟ αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» για τη Μόσχα.
Ο κ. Πούτιν γνωρίζει άριστα ότι η χώρα μας δεν έχει δυνατότητα αποφασιστικής παρεμβάσεως σε θέματα τόσο μεγάλης σημασίας. Αλλά είναι ενδεικτικό ότι δημοσίευμα της εφημερίδος «Ισβέστια» την επομένη της συναντήσεως ανέφερε ότι «η Μόσχα θα μπορούσε να βασισθεί πως κάποιες χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων η Ελλάς, η Γαλλία και η Γερμανία, θα απέτρεπαν την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ».
Είναι σαφές ότι η δημιουργία αμερικανικής βάσεως στην Αλεξανδρούπολη και η συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδος και ΗΠΑ –πενταετούς διαρκείας στα χαρτιά, αλλά επί της ουσίας αορίστου χρόνου– ενόχλησε τη Μόσχα.
Αλλά η αντίδραση του κ. Πούτιν ήταν λελογισμένη, όταν εξέφρασε την εκτίμησή του ότι η χώρα μας θα τηρήσει στάση «εγκρατείας» έναντι της Ρωσίας.
Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τον Αύγουστο του 1961, όταν ο τότε ισχυρός ηγέτης του Κρεμλίνου Νικήτα Χρουστσόφ απειλούσε την Αθήνα ότι εάν αναπτυχθούν αμερικανικοί πύραυλοι μέσου βεληνεκούς στη χώρα μας «οι Σοβιετικοί στρατιωτικοί δεν θα φεισθούν τους ελαιώνας σας, ούτε την Ακρόπολιν, διότι αι βόμβαι ουδεμίαν κάνουν διάκρισιν».
Αυτά εν ολίγοις τα ούτως ειπείν ευρύτερης «στρατηγικής» σημασίας. Ως προς το μείζον θέμα του παρόντος –μια ευνοϊκή για την Ελλάδα συμφωνία χαμηλοτέρων τιμών για το αέριο– πολιτική συμφωνία δεν επήλθε. Οσο για την Τουρκία, ο κ. Πούτιν αναφέρθηκε απλώς στην ανάγκη διαλόγου προς επίλυση των διαφορών με την Ελλάδα. Εχει τα όριά της η «επαναπροσέγγιση» Ρωσίας και Ελλάδος.