Πώς θα νιώθει, άραγε, στο εξής ο Γιώργος Παπανδρέου, | αν δεν κατορθώσει σήμερα να κερδίσει την προεδρία του Πασοκινάλ, γεφυρώνοντας το χάσμα ψήφων που τον χωρίζει από τον Νίκο Ανδρουλάκη; | Η δυσανεξία που προφανώς τον κατέτρωγε από τότε που αναγκάστηκε να αποχωριστεί κακήν κακώς την πρωθυπουργία | –και πρωθυπουργία κατακτημένη μετά βαΐων και κλάδων–, | πόσο πιο δυσβάστακτη θα γίνει από τη στιγμή που θα αναγκαστεί να μπει πια για τα καλά στο περιθώριο, | ηττημένος (και μάλιστα δύο φορές) σε μια ήκιστα τιμητική για πρώην πρωθυπουργό αναμέτρηση με πολύ νεότερο και αδοκίμαστο στην εξουσία ανταγωνιστή; | Αυτά προφανώς δεν μέτρησαν όταν, μετά τον θάνατο της Γεννηματά, έλαβε εσπευσμένα την απόκοτη απόφαση να συστοιχηθεί με άλλους έξι υποψήφιους διεκδικώντας ξανά την προεδρία ενός κόμματος στο οποίο είχε υπάρξει οκτώ χρόνια πρόεδρος –δύο από αυτά και πρωθυπουργός– και από το οποίο είχε αποχωρήσει ιδρύοντας δικό του. | Αν ο Γιώργος Παπανδρέου χάσει απόψε, χάνει τα ρέστα του. |
Το περίεργο, αλλ’ όχι και ακατανόητο για την πολιτική μας πραγματικότητα, είναι ότι η απελπισμένη αυτή «κίνησή» του έγινε με λάβαρο το «αντιδεξιό», «σοσιαλιστικό», «προοδευτικό όραμα», πλην «Η ανανέωση είναι στις ιδέες», ισχυρίστηκε | – πιάσ’ τ’ αβγό και κούρευ’ το δηλαδή, έχοντας βιώσει και το αργό, βασανιστικό ναυάγιο της συριζαϊκής Πρωτηφοράς. | Ναι, η «πολιτική επαγγελία» του είχε και μια σος από ψηφιακής υφής μεταρρυθμίσεις | – πράγματα που κι αυτά κουρασμένα ακούγονταν, άλλο βάρος είχαν στις εκλογές του 2009. | Το πραγματικά θλιβερό όμως είναι ότι και ο έτερος διεκδικητής της προεδρίας του Πασοκινάλ, και πιθανότερος αποψινός νικητής, παρόμοιο «πολιτικό σχέδιο»… δεν εξήγγειλε – μόνο το υπονόησε αυτός. Μόνο. | Ετσι, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να δούμε πώς θα βαφτεί το κόμμα στο εγγύς μέλλον, | ασχέτως αν θα του περάσουν ή όχι μιαν αναπαλαίωση με τα πράσινα και τον ήλιο του Πασόκ, | – τον αεί αναδυόμενο και ουχί μισοβυθισμένο. | Τον αβύθιστο έχει αυτός. |
Η ύπαρξη ενός κεντρώου, άντε κεντροαριστερού, κόμματος, σοβαρού, υγιούς και αυτόνομου είναι το ζητούμενο σήμερα. | Μακάρι αυτό να είναι το Πασοκινάλ. | Κίνδυνος να γίνει «δεκανίκι της Ν.Δ.» μηδείς υφίσταται, | ό,τι κι αν μηρυκάζει το συριζαϊκό ασκέρι. | Ο υπαρκτός κίνδυνος για την προοπτική μιας υγιούς πολιτικής κατάστασης στη χώρα | και για τη βελτίωση της δημοκρατίας μας | είναι να γίνει αυτό το κόμμα τάλε κουάλε ο Σύριζα. | Εκεί θα φανεί αν ο αποψινός νικητής είναι ο αναγκαίος, ο ικανός οιακιστής. | Το θέλουμε, το ευχόμαστε; | Κάργα, θα έλεγα. |
Επίκαιρες στιχομυθίες: |
– Τώρα με τα πασοκικά, τα ράδια, εκτός από το «θα τον μεθύσουμε τον ήλιο», θυμηθήκανε και «την Κάρμινα Μπουράνα», όπως τα λένε. |
Εκεί θα φανεί αν ο αποψινός νικητής είναι ο αναγκαίος, ο ικανός οιακιστής…
– Ναι, θα νομίζουν πως είναι κάτι σαν Πασιονάρια ή, έστω, Περιστέρα Μπαζιάνα του Πασόκ. |
– Αστείο! Χο χο χό, με βαρύτονο ήχο, σαν τον Αϊ Βασίλη των διαφημίσεων. |
– Aλλη μάστιγα κι αυτή τις Γιορτές κάθε χρόνο. Εχει, βλέπεις, και η ανοησία την «παράδοσή» της. |
Ομοιοπαθητική μέθοδο ακολουθούν οι συριζαίοι προσπαθώντας να ξεβάψουν όσο γίνεται τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους έχει στολίσει η κοινή γνώμη τον Τσίπρα. | Ετσι, για να αμβλύνει τις εντυπώσεις, προωθεί το «όλοι ίδιοι είναι εντέλει», αποκαλώντας συστηματικά τον Μητσοτάκη ψεύτη, λαϊκιστή, ασυνεπή, λίγο, μικρό, καιροσκόπο, διαπλεκόμενο με τα ΜΜΕ και άλλα τσιπρικά χαρακτηριστικά. | Τον τελευταίο ομοιοπαθητικό χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού τον διέπραξε, με το γνωστό συριζαϊκό θράσος, ο ίδιος ο Τσίπρας: | Αποκάλεσε τον Μητσοτάκη «Σαμποτέρ του εμβολιασμού». |
– Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό «Κεφάλα»!, φωνάζει απ’ το μπαλκόνι η Eφη.