Στο κράτος της COVID δεν υπάρχει VIP θάνατος. Ακόμη και ο πολυτελώς διασωληνωμένος, εκπνέει μόνος. Χωρίς να μπορεί καν να μιλήσει – να πει ή να νεύσει αντίο.
Στο κράτος δικαίου υπάρχει οικειοθελής βλάβη. Σου αναγνωρίζεται η ελευθερία διάθεσης του σώματός σου. Ακόμη και στις δημοκρατίες που «υποχρεώνουν» τους πολίτες τους με αδρά κριτήρια –όπως η ηλικία– να εμβολιαστούν, η «υποχρεωτικότητα» δεν φτάνει μέχρι την κατάλυση αυτής της θεμελιώδους αυτοδιάθεσης. Δεν φτάνει μέχρι τον καταναγκασμό. Παραμένει κανείς ελεύθερος να εκτεθεί στον θάνατο. Ακόμη και τη ζωή που έχει παιχτεί έτσι στη ρουλέτα του αυτοκτονικού φανατισμού, η Πολιτεία οφείλει να την προστατεύσει. Και την προστατεύει.
Ο Γιώργος Τράγκας επέλεξε συνειδητά («το πολιτικό σύστημα εργαλειοποιεί τον ιό για να διχάσει και να τρομοκρατήσει τους πολίτες», «τα εμβόλια θυμίζουν πειράματα σε ινδικά χοιρίδια») να διακινδυνεύσει το τέλος του. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να επιστρατεύεται ο θάνατός του ως παιδαγωγικό παράδειγμα. Ομως, αν αρνηθεί κανείς το νόημα στο μοιραίο διάβημα του Τράγκα –αν τον απωθήσει αψήφιστα στην ανώνυμη πανδημική στατιστική–, είναι σαν να λέει ότι ούτε η ζωή του είχε νόημα. Οτι ένας παράγοντας του οποίου η βραχνή φωνή αντηχούσε επί σαράντα χρόνια στη δημόσια σφαίρα, δεν άφησε τίποτε. Οτι δεν έκανε ή δεν είπε τίποτε άξιο να μνημονευτεί, πέρα από την ίδια τη «διδακτική» τελευτή του.
Δεν είχε άραγε σημασία το ταλέντο του να πλέκει κάθε ξημέρωμα χειμαρρώδεις παρλάτες, συρράπτοντας κάθε φορά σε ένα παραισθησιακό σόου τις εμπρηστικές δοξασίες που ήταν στη μόδα;
Δεν είχε νόημα το χάρισμά του να κορυφώνει παραστατικά τα κηρύγματά του, πότε με δεινούς λαρυγγισμούς που θα ζήλευε ακόμη και ο Rush Limbaugh, και πότε μεταμφιεζόμενος σε τσολιά που σηκώνει υπερηφάνως τη φουστανέλα του μπροστά σε ναζί σκιάχτρα;
Το ταλέντο να φτιάχνεις σόου από δοξασίες της μόδας.
Δεν πρέπει να απαθανατιστεί η ικανότητά του να σταδιοδρομεί σαν πολέμιος της ολιγαρχίας, ενώ το όνομά του βρισκόταν στις ίδιες «λίστες» με τις τραπεζικές κρυψώνες του ολιγαρχικού χρήματος;
Δεν άφησε το αποτύπωμά του ο τρόπος με τον οποίο δεξιωνόταν, σε ατμόσφαιρα συντροφικής θαλπωρής, τους αληθινούς νοσταλγούς των ναζί;
Δοκιμάζοντας κανείς να βιογραφήσει τον Τράγκα, καταλήγει να ιστορεί τα ρεύματα πολιτικού δηλητηρίου που είχαν τις καταβολές τους πριν από τη χρεοκοπία, αλλά βρήκαν, χάρη σε αυτή, διέξοδο προς την κυρίαρχη κοίτη. Αυτά τα ρεύματα δοκίμασε να παροχετεύσει και στην πανδημία ο εκλιπών.
Στην κρίση λέγαμε ότι η παραφορά κοστίζει. Και όντως κόστιζε σε χρήμα. Η πανδημία ήρθε να δώσει στο κόστος του μεσαιωνισμού ένα αμείλικτο, βιολογικό βάρος.
Τα λόγια δεν είναι τζάμπα.