Περπατάω συχνά από το Φιξ έως το Σύνταγμα. Αφήνω το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του μετρό, ίσως το πιο φθηνό στην Αθήνα, και αν έχω χρόνο, αντί να πάω υπογείως, περπατάω και ρουφάω τις εικόνες της πόλης. Αποφεύγω τη Συγγρού, που είναι θορυβώδης και μάλλον άχαρη, και παίρνω τους δρόμους διαδοχικά μέσα από το Κουκάκι, του Μακρυγιάννη και την Πλάκα. Στην Πλάκα, από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέσα από την οδό Βύρωνος, μετά από την πλατεία Αγίας Αικατερίνης ή από την Τριπόδων, εύκολα ξεχνιέσαι για λίγο και απολαμβάνεις μια άλλη κλίμακα και εκδοχή της πόλης.
Αλλά όταν φτάσεις στο μεγάλο κέντρο, όταν δηλαδή βγεις στη Φιλελλήνων ή στο Σύνταγμα, προσγειώνεσαι στους γνωστούς αθηναϊκούς ρυθμούς. Φέτος, κατά γενική ομολογία ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος στην Αθήνα είναι ωραίος, καλόγουστος και για πρώτη φορά στολίστηκαν συνοικίες και πλατείες στις γειτονιές. Θα περίμενε, βέβαια, κανείς να μην αφήσει ο δήμος το Σύνταγμα, μέσα Δεκεμβρίου, με τα εργοτάξια στην κάτω πλευρά, αλλά ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα μας αποζημιώσει.
Ωστόσο, όσο πιο γιορτινή είναι η ατμόσφαιρα, τόσο υπογραμμίζονται οι ατέλειες της πόλης. Δυστυχώς, στην Αθήνα υπάρχουν εκκρεμότητες δεκαετιών, που φανερώνουν το πραγματικό έλλειμμα στην πόλη. Με ευθύνη κράτους και ιδιωτών. Στην ακτίνα και μόνο της πλατείας Συντάγματος, έχουμε το νεοκλασικό ερείπιο στη Φιλελλήνων που ανήκει στο Ιδρυμα Χατζηκώνστα, για το οποίο προκηρύχθηκε ευτυχώς διαγωνισμός για την αξιοποίησή του. Σταδίου και Αμερικής, η γνωστή τραγωδία επί δεκαετίες επίσης… Στην οδό Βουλής, νεοκλασικά ερείπια, τόσο προς την Κολοκοτρώνη όσο και προς την Πλάκα. Στη Ναυάρχου Νικοδήμου, ένα από τα ωραιότερα ερείπια του κέντρου, στην ίδια απογοητευτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’70. Αναρίθμητες οι περιπτώσεις αν κατηφορίσει κανείς προς τη Μητροπόλεως και τα γύρω στενά.
Ενας περίπατος με άλλο βλέμμα αποκαλύπτει ότι η πραγματική ευεργεσία στην πόλη είναι η επίσπευση επίλυσης των διαχρονικών πληγών. Τι να πει κανείς για το μέγαρο στην Αμαλίας, δίπλα στον Αγιο Παύλο; Οι εικόνες αυτές φανερώνουν, δυστυχώς, πολύ χαμηλή στάθμη αστικού πολιτισμού, επιλεκτικής αγάπης προς την πόλη και συνολικά υστέρηση κοινωνική, νομική, πολιτισμική, οικονομική. Ολα κορυφώνονται στη γωνία Σταδίου και Αιόλου, απέναντι με ταιριαστό τρόπο στο επί δεκαετίες ερείπιο του Μεγάρου Αθηνογένους.