Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν αναγνωρίζεται ως ο ηγέτης του ελευθέρου κόσμου από τους συμμάχους της Ουάσιγκτον. Αλλά για να αποκτήσει περιεχόμενο ο τίτλος ο κ. Μπάιντεν έκρινε σκόπιμο να αντιπαρατεθεί ευθέως με τη Ρωσία και την Κίνα.
Το μόνο που επέτυχε μέχρι στιγμής ήταν να συνασπίσει τους προέδρους της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και της Κίνας Σι Τζινπίνγκ εναντίον των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα της διαδικτυακής συνομιλίας των δύο ηγετών του ανελευθέρου κόσμου.
Εν ολίγοις, από την ιδεολογική ρήξη Ρωσίας Κίνας, το 1961, και την οποία αξιοποίησε άριστα η Ουάσιγκτον όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον επισκέφθηκε την Κίνα, στις αρχές του 1972, φθάσαμε σήμερα στο σημείο που οι κ. Πούτιν και Σι επεξεργάζονται για πρώτη φορά «κοινές δράσεις» προς υπεράσπιση «αμυντικών τους συμφερόντων» έναντι των Αμερικανών.
Από μίαν άποψη η σημερινή αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα οφείλεται στο γεγονός ότι σε περιόδους πολιτικής αισιοδοξίας παρέχονται διαβεβαιώσεις που στη συνέχεια αναιρούνται.
Με την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη η χώρα μας καθίσταται προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην περιοχή, επιδιώ- κοντας πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας.
Σε μια εποχή που προείχε η περικύκλωση της ΕΣΣΔ από μη φίλιες δυνάμεις, ο πρόεδρος Νίξον διαβεβαίωνε τους συνομιλητές του στο Πεκίνο ότι «η Ταϊβάν αποτελεί τμήμα της Κίνας». Με την επιστροφή του βέβαια στις ΗΠΑ ανασκεύασε για λόγους εσωτερικούς.
Σήμερα ο κ. Μπάιντεν εμφανίζεται ως εγγυητής της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν, ενώ επί της ουσίας είναι η οικονομική υπερανάπτυξη της Κίνας που αποτελεί τη μεγίστη πρόκληση στην αμερικανική ηγεμονία. Και αντιστοίχως, όταν το 1990 συζητούνταν η επανένωση της Γερμανίας, όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσεως διαβεβαίωναν τον τότε Σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Οι «διαβεβαιώσεις» δεν περιελήφθησαν στο κείμενο της συμφωνίας, αλλά τα διπλωματικά έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι υπήρξαν όντως.
Σήμερα όλα τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, όλα τα κράτη της Βαλκανικής, με εξαίρεση τη Σερβία, όπως επίσης και οι τρεις χώρες της Βαλτικής.
Οι Ρώσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις μάλλον παθητικά, έως ότου εισέβαλαν στη Γεωργία το 2008, στη συνέχεια προσάρτησαν το 2014 την Κριμαία, και διά του τρόπου αυτού ο κ. Πούτιν κατέστησε σαφές ότι δεν θα επιτρέψει να κλείσει η «έξοδος» της Ρωσίας προς τη Μεσόγειο. Και όντως επέτυχε την προβολή της ρωσικής ισχύος στη Συρία και στη Λιβύη, έπειτα από άστοχες παρεμβάσεις της Δύσεως σε αυτές τις δύο χώρες.
Σε αυτό το σημείο είναι ίσως απαραίτητη η αναφορά και στην Ελλάδα, καθώς η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη είναι η σημαντικότερη είσοδος αμερικανικών δυνάμεων νοτίως της Ρωσίας. Και έτσι για πρώτη φορά –είναι η αλήθεια– η χώρα μας καθίσταται προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην περιοχή, επιδιώκοντας πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Ταυτόχρονα όμως μπαίνουμε στο «μεγάλο παιχνίδι» που οργανώνει ο πρόεδρος Μπάιντεν. Και ό,τι τελικώς θέλει προκύψει.