Παρότι βρισκόμαστε στην τέταρτη εβδομάδα αφότου έγινε γνωστή η παραλλαγή «Ομικρον», και παρά τις εντατικές διεθνείς έρευνες, ο γρίφος δεν έχει παραδώσει ακόμη τα μυστικά του. Οι σχετικά καθησυχαστικές ανακοινώσεις των ειδικών για την τοξικότητα της «Ομικρον» σε σύγκριση με τη φονική «Δέλτα» εναλλάσσονται με στενάχωρες πληροφορίες για την υψηλή μεταδοτικότητά της. Ανησυχία επίσης προκαλούν οι μελέτες, που δείχνουν ιδιαίτερα μεγάλο τον κίνδυνο επαναμόλυνσης από την «Ομικρον».
Αρκετοί ειδήμονες εικάζουν –ή ελπίζουν– ότι ο ιός, ακολουθώντας ένα ήδη γνωστό σενάριο, επινόησε μια ηπιότερη παραλλαγή, ώστε να διευκολύνει την επιβίωσή του χωρίς να θανατώνει τα θύματά του. Αυτό δεν θα ήταν το μοναδικό τεκμήριο της ενστικτώδους ευφυΐας του, πάντως δεν είναι σε καμία περίπτωση λόγος εφησυχασμού. Στη διαπιστωμένη επιβιωτική πονηρία των ιών, το ανθρώπινο είδος αντιτάσσει τη δική του πολυμηχανία: φάρμακα, εμβόλια, νοσηλευτικές μονάδες, αδιάκοπη έρευνα και μια τεχνολογία που βελτιώνεται συνεχώς.
Τα πράγματα, όμως, θα ήταν πολύ καλύτερα αν η κερματισμένη ανθρώπινη κοινότητα αντέτασσε και το συνεργατικό πνεύμα της, καθώς και μια διάθεση αλληλεγγύης θεαματικά ευκρινέστερη από τη δυσδιάκριτη τωρινή. Ως μονάδες της οικουμενικής κοινότητας που αντιμετωπίζει τον ίδιο δεινό εχθρό θα έπρεπε να εννοούνται και οι φαρμακευτικές βιομηχανίες. Δεν επιτρέπουν ωστόσο οι ίδιες τη συμπερίληψή τους, αφού ούτε καν ο οικουμενικός χαρακτήρας του προβλήματος δεν τις έπεισε να επαναξιολογήσουν τις προτεραιότητές τους και να επανιεραρχήσουν τα κίνητρά τους. Οι σποραδικές δωρεές μικρών ποσοτήτων εμβολίων σε φτωχές χώρες, που το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού τους τις καθηλώνει στην κατάσταση ενός ανέξοδου εργαστηρίου παραγωγής μεταλλάξεων, δεν αρκούν για να τις απαλλάξουν από τις ευθύνες τους.
Οσον αφορά τις κυβερνήσεις, εγγύτερα στην αποτελεσματική στρατηγική βρίσκονται όσες πληρούν τα εξής κριτήρια: Πρώτον, υπακούουν στις επιστημονικές προτάσεις και δεν αυτοσχεδιάζουν επιπόλαια. Δεύτερον, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αποτυχία μπορεί να επέλθει ακριβώς τη στιγμή που αυτοθαυμάζονται σαν επιτυχημένες. Τρίτον, μεριμνούν, έστω αργοπορημένα, για την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας. Και τέταρτον, δεν δογματίζουν, δεν επαναλαμβάνουν μονότονα ότι «η πανδημία τελειώνει» ούτε κηρύσσουν πεφυσιωμένες ότι «εμείς ποτέ δεν…». Ποτέ; Αν είναι προσαρμοστικά ευφυής ο ιός, ας τον μιμηθούν.