Περίεργη αίσθηση να οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα με την προσμονή να βρεθούμε με αγαπημένα πρόσωπα, ενώ είναι ανοικτές οι πληγές του περασμένου χρόνου κι ενώ γνωρίζουμε ότι και αυτές οι ημέρες μπορεί να είναι επικίνδυνες. Πέρυσι, μέσα στο στενό πλαίσιο της απαγόρευσης που επέβαλε η κυβέρνηση, τα πράγματα ήταν ίσως πιο εύκολα. Τώρα που λειτουργούμε με ελεύθερη βούληση, θα αναμετρηθούμε με τον κίνδυνο της μόλυνσης με COVID-19, ο καθένας με τη νοοτροπία και τις συνήθειές του, καθώς και με την τύχη του. Θα μπορέσουμε να τηρήσουμε μέτρα προστασίας ατομικά και συλλογικά; Θα υπάρξει φορέας του κορωνοϊού στην παρέα;
Ολοι έχουμε ανάγκη από κανονικές γιορτές. Ο αγώνας εναντίον του κορωνοϊού κρατάει πολύ και κάθε νέο κύμα μάς βρίσκει πιο κουρασμένους, πιο έτοιμους να πούμε «δεν βαριέσαι. Ο,τι είναι να γίνει ας γίνει». Μα αν η οικονομική κρίση και η πανδημία έχουν κάτι να μας διδάξουν, είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να πούμε «χειρότερα δεν γίνεται», να παραδοθούμε είτε στη μοιρολατρία είτε στις φαντασιώσεις για εύκολες λύσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κουραστούμε και να πιστεύουμε ότι η μάχη κατά του κορωνοϊού, όπως η μάχη για μια πιο λειτουργική οικονομία και πιο δίκαιη κοινωνία, δεν είναι υπόθεση του καθενός, ότι η ζωή και η πολιτική δεν απαιτούν σοβαρότητα. Εχουμε δει πού οδηγεί η απερισκεψία, η θέλησή μας να επιβάλλουμε τις ιδεοληψίες και τις φαντασιώσεις μας στην πραγματικότητα. Χωρίς εμβολιασμούς τα τείχη της προστασίας πέφτουν· με πολιτικούς πειραματισμούς τρέχουμε σε αδιέξοδα.
Αλλη αλήθεια που επιβεβαίωσε η επιβεβλημένη μοναξιά, είναι πόσο ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλον. Από τον διανομέα και την υπάλληλο του σούπερ μάρκετ έως τους ανθρώπους στα νοσοκομεία, ξένοι αγωνίζονται για εμάς και τους δικούς μας, ζώντας συνεχώς με τον κίνδυνο να χαθούν από τους δικούς τους. Μάθαμε ότι δεν πρέπει ποτέ πια να θεωρούμε δεδομένη την παρουσία φίλων και συγγενών. Η μοναξιά μάς έκανε να δούμε πόσα μας συνδέουν, να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε. Το πώς θα συμπεριφερθεί ο καθένας τις ερχόμενες ημέρες, θα δείξει αν συνειδητοποιούμε την ανάγκη να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να ενδίδουμε στον πειρασμό να αγνοούμε τον κίνδυνο επειδή θα προτιμούσαμε να μην υπάρχει.
Αυτές τις γιορτές, που θα μπορούμε να συναντηθούμε με αγαπημένα πρόσωπα, θα είναι ακόμη πιο έντονος ο πόνος γι’ αυτούς που δεν βρίσκονται κοντά μας, ακόμη μεγαλύτερη η αγωνία γι’ αυτούς που, όσο χρόνο και αν περνάμε μαζί, ποτέ δεν αρκεί. Ας μην περιμένουμε προστασία από απαγορεύσεις και από τους «10.000 αστυνομικούς» που θα βγουν να μας ελέγχουν. Ας μη βάζουμε τον εγωισμό πάνω από τη λογική μας. Να βρεθούμε με ασφάλεια φέτος, να βρεθούμε και του χρόνου.