Είναι δύσκολη η διαχείριση της πανδημίας. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού ακούγονται λύσεις όταν οι μεταλλάξεις αλλάζουν κρυφά το πρόβλημα. Και οι δυσκολίες δεν περιορίζονται στα γενετικά τερτίπια των ιών. Η διαχείριση αυτής της πανδημίας είναι ακόμη δυσκολότερη αν υπολογίσουμε κοινωνικούς, και πολιτικούς παράγοντες.
Δύο και πλέον χρόνια μετά, η COVID-19 βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου. Η διαχείρισή της είναι λουσμένη διαρκώς από τους προβολείς της δημοσιότητας, και από νούμερα. Απειροι αριθμοί, που διαρκώς αλλάζουν με κάθε νέα μελέτη. Ο,τι συνέβαινε παλιά σε ιατρικά συνέδρια και επιστημονικά περιοδικά τώρα είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Αυτά που γίνονταν στην Αφρική και δεν ένοιαζαν σχεδόν κανέναν (ας σκεφτούμε τον χειρότερο ιό του Εμπολα) ξέρουμε ότι είναι ο αυριανός μας εφιάλτης.
Ελπίδες γεννιούνται για το «τελευταίο μίλι» και διαψεύδονται με τη μορφή των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου. Το αποτέλεσμα είναι η κούραση. Οχι μόνο των ψεκασμένων –που όλως παραδόξως ανακάλυψαν το Σύνταγμα και αυτό το έμαθαν μισό–, αλλά κι εκείνων που τριπλοεμβολιάστηκαν.
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη με τα rapid tests των γιορτών, καθώς τη μία μέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωσε τα «μεν» και την επομένη ο πρωθυπουργός τα «δεν». Δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά οι παλινωδίες των κυβερνήσεων είναι κοινό σε ολόκληρη την οικουμένη. Οσοι δεν μας πιστεύουν ας δούνε προσεκτικά τη γερμανική εμπειρία, μην πούμε για τη βρετανική πολιτική, που είναι πιο ανάκατη κι από την κόμη του Μπόρις Τζόνσον. Σε αυτό που μάλλον πρωτοτυπούμε είναι η πολυλογία των υπουργών. Λέμε «μάλλον», διότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τόσο καλά την εσωτερική πολιτική κατάσταση άλλων χωρών, αλλά μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν υπουργοί που είναι συμπαρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών. Γενικώς, πάντως, οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να αντισταθούν στη σαγήνη του μικροφώνου. Οι εκφράσεις «δεν γνωρίζω» και «το θέμα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο για να διευκρινιστεί σε μια δήλωση λίγων δευτερολέπτων» δεν υπάρχουν στο γλωσσικό τους οπλοστάσιο. Θα πουν και το κοντό και το μακρύ τους για λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας.
Υπήρξαν πολλές πανδημίες στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά καμιά δεν είναι σαν και αυτή. Οχι τόσο λόγω του ιού και της ταχύτητας διασποράς του, όσο λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. Ενώ στην προηγούμενη παγκόσμια επιδημία, την αποκαλούμενη ισπανική γρίπη, οι κυβερνήσεις δεν μετρούσαν καν τους νεκρούς, τώρα έγινε πολιτικό στοίχημα σε ζωντανή μετάδοση. Αυτό δείχνει την πρόοδο της ανθρωπότητας σε έναν μόλις αιώνα, αλλά κάνει και τη διαχείριση εξαιρετικά δύσκολη.