Δεν είναι μόνο το Κέντρο, είναι και η Δεξιά

Δεν είναι μόνο το Κέντρο, είναι και η Δεξιά

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αναμενόμενη άνοδος του Κινήματος Αλλαγής, μετά το κύμα συμπάθειας από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά και την ανοιχτή διαδικασία για την εκλογή του νέου αρχηγού, η οποία καταγράφεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις, έχει φέρει στο προσκήνιο τον ρόλο που το κόμμα μπορεί να διαδραματίσει μετεκλογικά. Υπό αυτό το πρίσμα δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η συζήτηση το τελευταίο διάστημα έχει εστιάσει στον συγκεκριμένο χώρο. Ωστόσο, η εκλογική εξίσωση δεν εξαντλείται στο ΚΙΝΑΛ και στη συμμετοχή του σε πιθανές κυβερνητικές συνεργασίες.

Τελευταία παρατηρείται έντονη κινητικότητα και στο ένα άκρο του πολιτικού φάσματος, στον χώρο που αρχίζει από την παραδοσιακή Δεξιά και φθάνει στην Ακρα Δεξιά.

Δεν είναι μόνον η σταθερή απήχηση της Ελληνικής Λύσης. Είναι και άλλες κινήσεις, μεταξύ αυτών η συνεργασία του Φαήλου Κρανιδιώτη με τον Θάνο Τζήμερο, όπου γίνεται λόγος για πιθανή εμπλοκή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, ενώ δεν έχουν εκλείψει, έστω και διάσπαρτοι, οι πέραν του δημοκρατικού τόξου σχηματισμοί, όπως η Χρυσή Αυγή, οι Ελληνες Πατριώτες του Κασιδιάρη κ.ά.

Στην προσπάθειά του να διατηρήσει τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας μετά τρία ή τέσσερα χρόνια στην εξουσία και τη φθορά που αυτή προκαλεί, ο πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές θα είναι αντιμέτωπος με ένα σύνθετο σκηνικό. Με το κεντρώο προφίλ του κατάφερε να προσελκύσει σημαντικά και ικανά στελέχη πέραν της Ν.Δ., αλλά και ψηφοφόρους που παραδοσιακά δεν ανήκαν σε αυτή. Με αυτούς έφθασε στις εκλογές του 2019 στο πολύ υψηλό 40%.

Τώρα δέχεται πιέσεις από το Κίνημα Αλλαγής, που επανακάμπτει και διεκδικεί πρώην ψηφοφόρους του όχι μόνον από τα αριστερά, αλλά και από τα δεξιά του, και την ίδια ώρα δεν μπορεί να αγνοήσει τις διεργασίες στα δεξιά της Ν.Δ.

Η ταυτόχρονη απήχηση τόσο σε κεντρώους φιλελεύθερους όσο και σε οπαδούς της πατριωτικής Δεξιάς δεν είναι εύκολο εγχείρημα.

Η πιθανή διαρροή ψήφων και προς το Κέντρο και προς τη Δεξιά προφανώς δυσχεραίνει τον στρατηγικό στόχο της αυτοδυναμίας. Παράλληλα, το ενδεχόμενο γεννά αναπόφευκτα και άλλο ένα δίλημμα με το οποίο μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και αυτό αφορά το σκηνικό και τις επιλογές που θα έχει μπροστά του εάν ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν επιλέξει μια επανάληψη του 2013 (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, χωρίς τη ΔΗΜΑΡ). Θα εξετάσει τότε το ενδεχόμενο συνεργασίας με μια εκ των δυνάμεων στα δεξιά της Ν.Δ. που θα έχει εισέλθει στη Βουλή, την Ελληνική Λύση ή κάποιο άλλο κόμμα;

Είναι σίγουρα πιο υγιές για τη χώρα να υπάρχει ένα μεγάλο δημοκρατικό κεντροδεξιό κόμμα, που να θέτει ακραίες ιδεοληψίες και φωνές που ενίοτε κινούνται στη σφαίρα της αστειότητας υπό «κυβερνητικό περιορισμό». Αυτός ίσως είναι ένας ακόμη λόγος για να επιδιώξει η Νέα Δημοκρατία την αυτοδυναμία. Ωστόσο, αν «τα κουκιά δεν βγαίνουν» και η εναλλακτική είναι τρίτες εκλογές, τι θα συμβεί;

 Το παζλ είναι σύνθετο και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή