Βλέποντας και κάνοντας και το 2022

Βλέποντας και κάνοντας και το 2022

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι δημοσιολογούντες όλων των τύπων, ιδιαίτερα στην επαρχιακή δημόσια σφαίρα της Ελλάδας, είναι κατά κανόνα δυστυχισμένοι άνθρωποι. Τρέχουν πίσω από μια εφήμερη ατζέντα, την οποία τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να διαχειριστούν παρά μόνο επιδερμικά. Η δημόσια συζήτηση ισορροπεί ανάμεσα σε δύο ή τρεις απόψεις, οι οποίες συνήθως εναρμονίζονται ή προωθούνται με απόψεις μικροπολιτικές ή κομματικές. Οι μέρες περνούν, η πόλωση, ο διαχωρισμός σε δύο ομάδες με αντιλήψεις «άσπρο-μαύρο» επικρατεί. Στόχος είναι πάντα μια κάποια διεκπεραίωση. Η αναλυτική σκέψη ατροφεί, η κακώς εννοούμενη επικοινωνία δεσπόζει. Η δεκαετία που ακολούθησε το πρώτο μνημόνιο εξοβελίζεται ως ασυζητητί παρελθούσα, ως μια παρέκκλιση που αν εξοβελιστεί σε κάποιο μνημονικό κουτί θα ξεχαστεί. Δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Προχωρούμε βλέποντας και κάνοντας.

Ο διανοητικός απομονωτισμός δυστυχώς δεν περιορίζεται στη δημόσια σφαίρα. Η επί σειράν ετών έξις στην ανάγκη προσαρμογής του λόγου στα δημοσίως διακινούμενα αποξήρανε ολοκληρωτικά την παραγωγή αυθεντικής σκέψης. Αυτή η πορεία δεν μπορεί παρά να κρύβει μόνο προβληματισμό για το βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Οσο περνάει ο 21ος αιώνας, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ευδιάκριτο πως ό,τι αντιλαμβανόμασταν μέχρι πρότινος ως ρωγμή στην (εξ ορισμού ιλαρή ως έννοια) «κανονικότητα», στο status quo, στις συνήθειές μας τέλος πάντων, είναι ένα χάσμα.

Τη δεκαετία που πέρασε δόθηκαν κάποιες ψευτοϊδεολογικές μάχες, όλες εκτός τόπου και χρόνου. Ετεροχρονισμένες αντιδράσεις ξεπερασμένων νοοτροπιών από τη μια. Εκδικητική επιστροφή κρατικοδίαιτων μανδαρίνων από την άλλη. Υπερασπιστές ενός φιλελευθερισμού που δεν υφίσταται παρά μόνο ως επιδοτούμενο θέαμα από τον κρατικό προϋπολογισμό στη μια βάρκα. Υπέρμαχοι του απονενοημένου διαβήματος για «την τιμή των όπλων» στην άλλη βάρκα.

Η πανδημία ήλθε περίπου ως «παράφρων μεταβλητή» να θέσει νέους κανόνες στο παιχνίδι. Κάποιοι κατάλαβαν, ορισμένοι δυσκολεύονται, άλλοι ακόμα πασχίζουν να αντιληφθούν γιατί η κοινωνία τους αντιλαμβάνεται ως ξεπερασμένους. Και πάλι, όμως, η συζήτηση δεν φθάνει βαθύτερα. Κλωθογυρίζει γύρω από τις ασημαντότητες και τις βραχυπρόθεσμες προτεραιότητές τους.

Οι εχέφρονες υποστηρίζουν ότι ως μέλος της Ε.Ε. και του ευρύτερου δυτικού μπλοκ, η Ελλάδα τελικά κινείται σε κάποιες σχετικά ασφαλείς «ράγες». Είναι όμως ακριβής αυτός ο ισχυρισμός; Και αν ναι, μέχρι ποιου βαθμού; Τα τελευταία 4-5 χρόνια η επιστροφή της εξωτερικής απειλής με νέους τρόπους έχει αποδείξει ότι αυτό το αίσθημα ασφάλειας είναι μάλλον υπερτιμημένο. Ο (κατά Φρανσουά Εζμπούρ) «καιρός των αρπακτικών» ήρθε ξανά. Η πραγματικότητα κάθεται ξανά στον ειδεχθή θρόνο της και καλό είναι να τη δούμε κατάματα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή