Είδα το «Μην κοιτάς ψηλά» στο Netflix. Aστροφυσικοί ήσσονος πανεπιστημίου των ΗΠΑ ανακαλύπτουν κομήτη ο οποίος είναι σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη. Τον αστροφυσικό υποδύεται ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, τη βοηθό του, η οποία και πρώτη εντοπίζει τον κομήτη, η Τζένιφερ Λόρενς. Πρώτο σκαλοπάτι δραματουργικού ενδιαφέροντος: όλα ξεκινούν από τη βοηθό ενός αστροφυσικού σε ήσσον πανεπιστήμιο και καταλήγουν στο Οβάλ Γραφείο. Η αλήθεια αναδύεται «από τη βάση», που θα έλεγαν και οι συνδικαλιστές. Το μέγεθος του κομήτη είναι τέτοιο που μπορεί να καταστρέψει όλον τον πολιτισμό. Μέσω ενός σαχλού πρωινάδικου, οι δύο επιστήμονες καταλήγουν να εκθέσουν τα ευρήματά τους στην πρόεδρο, την οποία υποδύεται η Μέριλ Στριπ. Της συμπαρίσταται ο γλοιώδης διευθυντής του γραφείου της. Οι δύο αστροφυσικοί λένε ότι η Γη έχει έξι μήνες και κάτι ημέρες ζωή. Πρέπει να βομβαρδίσουν τον κομήτη για να αλλάξουν την πορεία του. Η πρόεδρος, αυτάρεσκη και αλλοπαρμένη, δεν ανησυχεί. Δεν την έχουν ενημερώσει τα μείζονα πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ. Εξάλλου έχει να αντιμετωπίσει ενδιάμεσες εκλογές. Τη λύση θα τη δώσει επενδυτής, ο οποίος υποστηρίζει ότι μέσα από την καταστροφή θα βγει η καινούργια δημιουργία. Τα ορυκτά και τα μέταλλα που θα απελευθερώσει ο κομήτης θα επιτρέψουν στις ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στη Γη. Το τέλος δεν το λέω για δύο λόγους: Πρώτον, δεν θέλω να κάνω spoiler. Δεύτερον, δεν το είδα γιατί με πήρε ο ύπνος. Δεν φταίει η ταινία. Εγώ φταίω.
Διάβασα ότι η ταινία προκάλεσε αντιδράσεις. Η πλειονότητα αφορούσε το προφανές «μήνυμά» της. Μια παραβολή της κλιματικής αλλαγής ή του κορωνοϊού, και την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας να αντιληφθεί τον κίνδυνο. Μαζί της, η επιμονή της οικονομικής εξουσίας να αποκομίσει κέρδος αδιαφορώντας αν δεν υπάρχει αύριο. Ομως η ταινία κυκλοφορεί και το λιγότερο προφανές «μήνυμά» της. Κι αυτό είναι η ανάδειξη της αξίας της πολιτικής διά της απαξιώσεώς της. Η πολιτική εξουσία μπορεί να σώσει τις κοινωνίες οι οποίες την επέλεξαν για να τις σώσει. Αν δεν μπορεί, κανείς επιστήμονας δεν μπορεί.
Υπάρχει κι ένα τρίτο επίπεδο. Και αυτό προέκυψε από τη σύγκριση του «Μην κοιτάς ψηλά» με το «sos Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» –Dr. Strangelove– του Κιούμπρικ. Αρχές δεκαετίας του εξήντα. Υπέροχος Πίτερ Σέλερς. Ο φόβος του πυρηνικού ολοκαυτώματος ήταν υπαρκτός. Ομως ο Κιούμπρικ τον μετέτρεψε σε κωμωδία. Εκείνοι γελούσαν με την προοπτική της ολοκληρωτικής καταστροφής. Είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν απαισιόδοξο πολιτισμό, όπως ο δικός μας, και σ’ έναν αισιόδοξο, όπως αυτός του Κιούμπρικ.