Η εκτίναξη του αριθμού κρουσμάτων COVID-19 δείχνει ότι, αργά ή γρήγορα, οι περισσότεροι θα προσβληθούμε από την εκδοχή «Ομικρον». Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χαλαρώσουμε τα μέτρα που εφαρμόζουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά να είμαστε ψύχραιμοι όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με τον κορωνοϊό, είτε προσβληθούμε οι ίδιοι είτε κάποιος στο στενό περιβάλλον μας. Μια γενική, μοιρολατρική χαλάρωση θα σήμαινε μεγάλο κύμα ασθενών, με περισσότερους να χρειάζονται νοσηλεία (σε απόλυτους αριθμούς αν όχι σε ποσοστό του συνόλου), την ώρα που το ΕΣΥ και οι άνθρωποί του βρίσκονται στα όριά τους.
Σχεδόν δύο χρόνια συνύπαρξης με τον φονικό ιό, με όλα τα μέτρα που έχουμε εφαρμόσει και έχουμε υποστεί, βλέπουμε ότι ένα ισχυρό ποσοστό ανθρώπων είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να συμμορφωθεί με την ανάγκη να εμβολιαστεί, να τηρεί αποστάσεις, να σέβεται την ασφάλεια άλλων. Επίσης, οι γιορτές έδειξαν ότι υπάρχει ένα όριο στη στέρηση που μπορεί να επιβληθεί στην κοινωνία: οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να συναντιούνται, να μοιράζονται χαρές (και λύπες), να «αγγίζουν» το πλέγμα επαφών που καθορίζει την πορεία της ζωής. Οσο η λογική λέει ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις, αναζητούμε την παρέα αγαπημένων προσώπων. Είμαστε κοινωνικά όντα.
Οσα μέτρα και αν ληφθούν, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κοινωνία δεν αντέχει την πολλή απομόνωση. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την COVID-19, κυρίως εάν, όπως δείχνει η εκδοχή «Ομικρον», η ασθένεια θα είναι ηπιότερη απ’ ό,τι με τα προηγούμενα στελέχη (παρότι δεν είναι γνωστές οι μακρόχρονες επιπτώσεις ούτε αυτής της εκδοχής ούτε των προηγούμενων). Η μεγάλη μεταδοτικότητα της εκδοχής «Ομικρον» σημαίνει ότι εάν καταφέρουμε να επιβραδύνουμε τη διασπορά της ώστε να μην πελαγώσουν τα νοσοκομεία, στο τέλος ίσως φθάσουμε στην πολυπόθητη γενικότερη ανοσία. Η επιβράδυνση της αναπόφευκτης διασποράς απαιτεί στοχευμένα μέτρα από την πολιτεία και κοινή λογική του καθενός. Θέλει ψυχραιμία απ’ όλους – κράτος, πολιτικούς, πολίτες. Στη χώρα μας, δυστυχώς, κυριαρχεί η υπερβολή· ζητήματα που απαιτούν σοβαρότητα και συναίνεση ρίχνονται στον μύλο της πολιτικής αντιπαράθεσης, εις βάρος της κοινωνίας.
Η πορεία της πανδημίας οφείλει να μείνει στη μνήμη μας – και για την αρχική επιτυχία της κυβέρνησης και για τα μετέπειτα λάθη και αστοχίες που υπονόμευσαν την προσπάθεια. Ομως, όσα λάθη και αν κάνει η κυβέρνηση μέσα στο καμίνι της καθημερινότητας, όσες αδυναμίες εκδηλώνει η κοινωνία, καθοριστικό ρόλο παίζει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Αυτή, βαθύτατα συντηρητική, τηρώντας την παράδοση, δεν βλέπει την πανδημία ως ευκαιρία να εισαγάγει νέα ήθη στην πολιτική: υπονομεύει κάθε κίνηση της κυβέρνησης ενώ την κατηγορεί ως επικίνδυνη. «Πνίγοντας» φωνές σοβαρών στελεχών της, προσβλέπει στη συλλογική αποτυχία ως δικαίωση της πολιτικής τής άρνησης, της υπερβολής και της υστεροβουλίας. Αυτή η ασθένεια είναι χρόνια, αθεράπευτη.