Για κάποιο λόγο, το «Μην κοιτάξεις ψηλά», που άρχισε να προβάλλει το Νέτφλιξ παραμονή Χριστουγέννων, λατρεύτηκε (υπερβολικά) και μισήθηκε (εξίσου υπερβολικά). Ισως είναι η πρώτη φορά που γυρίζεται μαύρη κωμωδία με τέτοιο θέμα, την καταστροφή της Γης από κομήτη. Το στοιχείο αυτή, της μαύρης κωμωδίας, οδήγησε κάποιους να κάνουν συγκρίσεις με το «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» που γύρισε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1964.
Ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης, βέβαια, δεν γύρισε μια αλληγορική ταινία (όπου κομήτης στο «Μην κοιτάξεις ψηλά» βλέπε πανδημία ή/και κατάρρευση πολιτικών θεσμών), αλλά κυριολεκτούσε πάνω στην παράνοια του πυρηνικού εξοπλισμού στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου.
Αυτό που εμμέσως, ίσως, θίγεται μέσα από το «Μην κοιτάξεις ψηλά», αλλά και από διάφορες τέτοιες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, είναι η έννοια ενός επικείμενου τέλους. Της παγκόσμιας καταστροφής.
Σειρές με ζόμπι ή με τη μυστηριώδη εξαφάνιση του παγκόσμιου πληθυσμού, ταινίες που διαδραματίζονται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, με αλλόκοτες οντότητες που εξωθούν τον κόσμο σε μαζικές αυτοκτονίες και άλλα πολλά.
Ενας βασικός κοινός παρονομαστής ανάμεσα στους κομήτες, στα ζόμπι, στους φονικούς εξωγήινους και σε κάθε λογής ανεξήγητα, καταστροφικά συμβάντα είναι η κατάρρευση του πολιτισμού όπως τον ξέραμε, η έκρηξη της βίας, η ανομία.
Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτός ο φόβος. Από τον βαθύ Μεσαίωνα, ο άνθρωπος είχε εμμονή με την έννοια της συντέλειας. Παραμονές του έτους 1000 μ.Χ., περιοχές της Ευρώπης παρέλυσαν από τον τρόμο καθώς επικρατούσε η πεποίθηση πως η Δευτέρα Παρουσία θα συνέβαινε τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς: οι φύλακες άνοιγαν τις φυλακές, οι φυλακισμένοι αρνούνταν να απελευθερωθούν, τοκογλύφοι χάριζαν τα χρέη τους, επικράτησε μια φρενίτιδα αλληλοσυγχώρεσης συνοδευόμενη με άφθονες αυτομαστιγώσεις.
Το έτος 1000 πέρασε και ο κόσμος επέστρεψε στις γνωστές του συνήθειες. Οι τοκογλύφοι απαίτησαν τα λεφτά τους, οι φυλακές κλειδώθηκαν και πάλι κ.ο.κ.
Το σκηνικό αυτό επαναλήφθηκε σε παραλλαγές στο διάβα των αιώνων, με πιο πρόσφατη τις αποκρυφιστικές θεωρίες περί του έτους 2012.
Είμαστε ακόμη εδώ βέβαια. Ομως επικρατεί τα τελευταία χρόνια μια διάχυτη αίσθηση ότι κάτι τελειώνει, από την κλιματική αλλαγή, την παντοκυριαρχία των κοινωνικών δικτύων, τη ριζική αμφισβήτηση των δημοκρατικών θεσμών μέχρι την πανδημία και την απειλή κατάρρευσης των δομών υγείας και, φυσικά, την έξαρση συνωμοσιολαγνείας.
Ενα κάποιο τέλος, ωστόσο, υποδηλώνει και μια νέα αρχή και, ως γνωστόν, τόσο στη γέννηση ενός παιδιού όσο και στη γέννηση ενός άστρου, υπάρχει πάντοτε πόνος.