Χάδι στην ψυχή νιώθω να μου προσφέρουν φέτος τα πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν πίσω από τις κλειστές κουρτίνες ενός συγκεκριμένου διαμερίσματος στην απέναντι πολυκατοικία. Κάθε απόγευμα, κάθε που χάνει δηλαδή την έντασή του το φως του χειμωνιάτικου ήλιου κι έτσι μπορούν να γίνουν διακριτά τούτες τις γιορτινές ημέρες, σπεύδω στην μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου –κρυφό ραντεβού μαζί τους– να τα δω. Είναι λαμπιόνια στο πιο ξεχωριστό χριστουγεννιάτικο δένδρο που έχω δει φέτος, αφού ακτινοβολεί μήνυμα μοναδικά ξεχωριστό.
Η, με ρόλο πρωταγωνιστικό, ύπαρξη στο συγκεκριμένο διαμέρισμα της γειτονιάς μου στο κέντρο της Αθήνας, φέτος είχε εμφανή σημάδια ασθένειας σοβαρής. Είχα παρατηρήσει την αλλαγή, με σφίξιμο μέσα μου, από τις αρχές του καλοκαιριού. Η σκέψη μου, τότε, αμέσως ταξίδεψε στις δύσκολες διαδρομές που θα έκανε η συγκεκριμένη γειτονική ύπαρξη από τη στιγμή του πρώτου σοκ, όταν θα έμαθε τα άσχημα για την υγεία της νέα, ώς και τις «τωρινές» μέσα σε νοσοκομεία και θεραπείες. Ή και τις –ίσως– πιο οδυνηρές διαδρομές: εκείνες που χαράζονται μέσα της, ποτισμένες με παράπονο ή και αγωνία τόσο για το σήμερα και το αύριό της όσο και για εκείνο των παιδιών. Γονιός, η συγκεκριμένη ύπαρξη, δύο γλυκύτατων πλασμάτων που το μεγαλύτερο δεν θα πρέπει να πηγαίνει σε τάξη μεγαλύτερη του γυμνασίου.
Η βελούδινη εσωτερική της δύναμη είναι που στόλισε το συγκεκριμένο δέντρο σε μια τόσο δύσκολη χρονιά, όχι μόνο για όλους εξαιτίας της πανδημίας και των όσων καταστροφικών έχει φέρει σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και ειδικά για εκείνη προσωπικά λόγω του δύσκολου προβλήματος υγείας. Αυτή η, με θεϊκά χαρακτηριστικά, δύναμη είναι που ανάβει τα συγκεκριμένα πολύχρωμα λαμπιόνια, και τα οποία φωτίζουν μοναδικά τις δικές μου βραδιές, τις δικές μου διαδρομές. Και είναι απέναντι σε αυτή τη δύναμη που στέκομαι με ευγνωμοσύνη.
Το σκοτεινιασμένο περιβάλλον της πολυεπίπεδης κρίσης μέσα στο οποίο εκρηκτικά ανακυκλώνονται βίαιες συμπεριφορές δεν μπορεί να αντισταθεί ούτε για όσο διαρκεί το να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα μπροστά σε αυτά τα πολύχρωμα λαμπιόνια. Είναι γνωστό, άλλωστε: «Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό». Και όσο κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις όχι μόνο δεν το ξεχνούν αλλά και λειτουργούν έτσι, υπάρχει ελπίδα.