Παρακολουθώ τις τελευταίες εβδομάδες τη δράση νέων, προοδευτικών κυβερνητικών στελεχών. Συχνά επιλέγουν μια ακατανόητη –για εμένα– πρόσδεση στην Εκκλησία, επειδή στο μυαλό τους αυτή είναι η οδός της (επαν-)εκλογής στην περιφέρειά τους. Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, η οποία θεωρείται από πολλούς υποστηρικτές της κυβέρνησης η τολμηρότερη μεταρρυθμίστρια του υπουργικού συμβουλίου, επιλέγει να αποδοκιμάσει ένα –στη χειρότερη περίπτωση κρύο– meme του Ηλία Μόσιαλου και να υιοθετήσει έτσι το απαράδεκτο «κατηγορώ» της Ιεράς Συνόδου εναντίον του. «Προσβάλλει τους πιστούς» είναι το επιχείρημά της, ενώ το λογικό για μια πολιτικό του χαρτοφυλακίου, της ηλικίας, των βιωμάτων της, θα ήταν να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Μόσιαλου να κάνει χιούμορ.
Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Σπήλιος Λιβανός, ένας δραστήριος και εκσυγχρονιστής πολιτικός, πενθεί για τον μητροπολίτη Κοσμά. Θεμιτό. Εκλέγεται στην Αιτωλοακαρνανία και ξέρει ότι μεγάλο μέρος του ποιμνίου είναι δυνάμει ψηφοφόροι του. Είναι όμως δυνατόν στη νεκρολογία του να μη γίνεται η παραμικρή μνεία για την επιμονή του μητροπολίτη να μην εμβολιαστεί και να πεθάνει τελικά λόγω αυτής της στενοκεφαλιάς; Δεν θα έπρεπε, για λόγους ενημέρωσης της κοινής γνώμης, αλλά και προάσπισης της δημόσιας υγείας, να υπάρχει έστω μία νύξη αποδοκιμασίας στην άφρονα, αντικοινωνική συμπεριφορά του ιεράρχη;
Η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, νέα γυναίκα με εξαιρετικό βιογραφικό και κοσμοπολίτικη ματιά, κάνει σημαντικό έργο στον τομέα της αναδοχής παιδιών, ακόμη και από ομόφυλα ζευγάρια ή single άνδρες. Τι δουλειά είχε, λοιπόν, ανήμερα τα Φώτα να απελευθερώνει περιστέρια στο πλευρό του μητροπολίτη Πειραιώς; Του ανθρώπου που απέδιδε τις πυρκαγιές σε τιμωρία του Θεού για τη νομοθέτηση της κυβέρνησης υπέρ των γκέι; Προφανώς είναι δύσκολο να εκλεγεί μια νέα βουλευτής στη δύσκολη περιφέρεια του Πειραιά. Πόσες εκπτώσεις, όμως, στις αρχές της είναι διατεθειμένη να κάνει για να το πετύχει;
Ολες και όλοι οι προαναφερθείσες (-έντες) κάνουν κατά τη γνώμη μου το ίδιο λάθος με αυτό που έκαναν τα στελέχη των τηλεοπτικών καναλιών στη δεκαετία του ’90: ενώ οι ίδιοι ξημεροβραδιάζονταν στις κινηματογραφικές λέσχες βλέποντας ταινίες των Χάνεκε και Φον Τρίερ, τάιζαν το κοινό σκουπίδια με το σκεπτικό πως «αυτά θέλει ο λαός». Δεν θέλει αυτά ο λαός· αυτός είναι ο απόλυτος λαϊκισμός: να υποθέτεις αφ’ υψηλού τι θέλει ο λαός και να του δίνεις αυτό που –νομίζεις ότι ξέρεις πως– θέλει. Οι πολιτικοί αυτοί χάνουν έτσι διπλά: τον εαυτό τους, αλλά και όσους τους στήριξαν για να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Οι φανατικοί πιστοί, ούτως ή άλλως, δεν θα τους ψηφίσουν.