Η ΕΛ.ΑΣ. κάνει τη δουλειά της. Να επιβάλλει τον νόμο. Και οι αναρχικοί κάνουν και αυτοί τη δουλειά τους, να παραβιάζουν τον νόμο. Συνεπώς, σε αυτή την κατάσταση δεν δικαιολογείται καμία αφωνία, καμία ουδετερότητα, κανένα «ναι μεν, αλλά…». Είτε από εδώ είτε από εκεί. Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες της σιωπής και της αμηχανίας με την οποία αντιμετωπίζει τη βία στα πανεπιστήμια η λεγόμενη «προοδευτική» διανόηση. Πάντα είχε καλές σχέσεις με τα «παιδιά», αν κρίνω από τη χθεσινή εμφάνιση σε τηλεοπτικό σταθμό του πρύτανη που επί των ημερών του κάηκε το Πολυτεχνείο. Αντί σεμνά και ταπεινά να μείνει στη γωνιά του, αναλογιζόμενος τις ευθύνες του για το γεγονός, υπερασπίσθηκε με πάθος τους τραμπούκους με το κρουστικό δράπανο. Σε αυτήν τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί, είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων είτε λόγω δυσλειτουργιών του εγκεφάλου τους, πως η κάθετη τομή είναι: με τον νόμο ή με την ανομία; Τον νόμο σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα τον εκφράζει και τον τηρεί η εκλεγμένη κυβέρνηση. Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακαλυφθεί άλλος τρόπος διατήρησης της συνοχής των κοινωνιών.
Παλιότερα θυμούμαι, οι αναρχικοί της δεκαετίας του ’70 είχαν διαβάσει και κανένα βιβλίο, ήξεραν και πέντε γράμματα, υπήρχε τότε και ο εκδοτικός οίκος Διεθνής Βιβλιοθήκη, που εξέδιδε βιβλία αυτού του χώρου, κυκλοφορούσαν και μερικά περιοδικά με σοβαρά θεωρητικά κείμενα. Αλλες εποχές θα μου πείτε.
Σήμερα η δράση τους κυριαρχείται αποκλειστικά από τη βία. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αγράμματοι, στρατολογημένοι από ποδοσφαιρικές θύρες, εκεί όπου οι διαφορές λύνονται με καδρόνια και μολότοφ. Πώς αντιμετωπίζονται αυτές οι βίαιες συμπεριφορές; Με τη νόμιμη καταστολή. Οποιος γνωρίζει άλλη μέθοδο ας την καταθέσει. Η εναλλακτική είναι η ανοχή στη βία τους. Οποιος το υποστηρίζει, ας το πει δημόσια.
Συνεπώς, αυτά που διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες, με τις καταλήψεις, τις εκκενώσεις και τις ανακαταλήψεις, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά μιας βεντέτας μεταξύ της Ελληνικής Αστυνομίας και των αντιεξουσιαστών. Είναι η σύγκρουση της δημοκρατικής πολιτείας με αυτές τις ευάριθμες ομάδες που δρουν πέρα από τα όρια των νόμων.