Οι παλιοί πολιτικοί έλεγαν πως κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και ενδιαφέρεται για την επανεκλογή της παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις τα δύο πρώτα χρόνια της θητείας της και μετά αρχίζει τις διευθετήσεις. Στο παρελθόν, αυτή η συνταγή ενδεχομένως δούλευε ως πολιτική τακτική, αλλά όχι προς το συμφέρον της χώρας. Αν παρατηρήσει διαχρονικά κανείς τα ελλείμματα, ξέφευγαν εκτός ελέγχου πάντα την προεκλογική χρονιά. Τότε δηλαδή που οι πιέσεις των διαφόρων κοινωνικών ομάδων συναντούσαν το άγχος των κυβερνητικών παραγόντων και των βουλευτών της εκάστοτε πλειοψηφίας για επανεκλογή. Είναι αυτή μια κατάρα του πολιτικού συστήματος που έχει πληρώσει ακριβά ο τόπος και κανονικά θα έπρεπε να μας έχει γίνει μάθημα, αλλά δυστυχώς φαίνεται πως τίποτε δεν έχει αλλάξει. Για να είμαστε δίκαιοι όχι ακριβώς τίποτε, αλλά όχι στον βαθμό που απαιτείται για να μην ακολουθεί η χώρα την πορεία του Σισύφου. Ειδικά μετά τη χρεοκοπία του 2010 πολλά πράγματα άλλαξαν αναγκαστικά και ενίοτε βίαια. Δεν το έχουμε, όμως, σε τίποτε να διολισθήσουμε στην αέναη πορεία από καταστροφές σε θριάμβους (για να θυμηθούμε το βιβλίο του Στάθη Καλύβα, που έγινε επίκαιρο με το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ) και πάλι από την αρχή.
Αν η κυβέρνηση διολισθήσει στη λογική των επιμέρους διευθετήσεων με ομάδες πίεσης και συνδικαλιστικές απαιτήσεις, είναι βέβαιο ότι θα υπονομεύσει τον εαυτό της.
Η σημερινή κυβέρνηση, που βρέθηκε στην εξουσία μετά μια μακρά περιπέτεια, δεν ευτύχησε να ασκήσει καθήκοντα υπό κανονικές συνθήκες. Βρέθηκε λίγους μήνες από την ανάληψη της ευθύνης από κρίση σε κρίση, με κορυφαία βεβαίως την πανδημία. Μέσα σε αυτό το χάος είναι σημαντικό ότι δεν έμεινε στην άσκηση μονοθεματικής πολιτικής. Παρά τις ασύλληπτες δυσκολίες της εποχής κατάφερε να υλοποιήσει τολμηρές μεταρρυθμίσεις και να πάρει μπροστά η οικονομία, αποκαθιστώντας κυρίως ένα κλίμα εμπιστοσύνης εντός και εκτός συνόρων, που είναι το οξυγόνο της οικονομίας. Αυτό αναγνωρίστηκε και έφερε θετικά αποτελέσματα. Το τελευταίο διάστημα, οπότε και η κοινωνία έχει κουραστεί, η κυβέρνηση δείχνει αρρυθμίες και έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό μεταξύ ορισμένων στελεχών της, που μιλούν περισσότερο ως πολιτευτές που χαϊδεύουν αυτιά και λιγότερο ως υπεύθυνα κυβερνητικά στελέχη. Αυτή η κατάρα της πολιτικής στο τέλος όχι μόνο δεν εξυπηρετεί κανέναν, αλλά είναι σαν την πορεία στον βούρκο, που όσο πιο πολύ κινείσαι και μάλιστα νευρικά τόσο πιο βαθιά βουλιάζεις. Στις σημερινές συνθήκες, με την πανδημία παρούσα, η μόνη επιλογή της κυβέρνησης είναι να αγνοήσει τις σειρήνες του λαϊκισμού. Οφείλει να συνεχίσει τη δουλειά της για 18 μήνες ακόμη ή για όσο τελικά αποφασίσει ότι της μένει, ώστε από το αποτέλεσμα της πολιτικής της να κριθεί αθροιστικά την ώρα της κάλπης. Αν διολισθήσει στη λογική των επιμέρους διευθετήσεων με ομάδες πίεσης και συνδικαλιστικές απαιτήσεις, είναι βέβαιο ότι θα υπονομεύσει τον εαυτό της και κυρίως τα συμφέροντα της χώρας. Δεν απαιτεί κανείς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διορθώσει κακοδαιμονίες δεκαετιών σε μια τετραετία, αλλά να μη σταματήσει αυτά που ο ίδιος ξεκίνησε και έχει δεσμευθεί. Λογικά, διαθέτει αντισώματα για τον ενδημικό ιό του λαϊκισμού, όσο και αν οι σειρήνες καραδοκούν.