Δεν είναι δύσκολο να βρεις την απάντηση. Αρκεί να κάνεις τη σωστή ερώτηση. Ρωτούν, ας πούμε: Δεν έχει ρίσκο η πολιτική της κυβέρνησης να αναμετριέται συνεχώς με τις δυνάμεις του μπάχαλου στα πανεπιστήμια; Δεν θα έπρεπε να φοβάται το κόστος, αν τα πράγματα στραβώσουν; Λάθος ερώτηση. Το σίγουρο κόστος –όπως λέει κι ένας υπουργός– θα το έχει η κυβέρνηση αν δεν δράσει. Αν παρακολουθήσει περιδεής τις μειοψηφίες να επιβάλουν πάλι τη βούλησή τους στον πανεπιστημιακό χώρο – κατεδαφίζοντας μία από τις εμβληματικότερες εξαγγελίες της.
Το ίδιο και στην πανδημία. Δεν έχει κόστος ο καταλογισμός των προστίμων σε όσους δεν εμβολιάστηκαν; Το κόστος από μια πιθανή υπαναχώρηση θα ήταν πολλαπλάσιο, καθώς, εκτός από τους ανεμβολίαστους που είναι, ούτως ή άλλως, εχθρικοί απέναντί της, η κυβέρνηση θα εμφανιζόταν αναξιόπιστη και έναντι της εμβολιασμένης πλειοψηφίας. Το ίδιο και στα σχολεία. Η απόφαση να ανοίξουν αποδείχτηκε ότι δεν είχε το κόστος που η αντιπολίτευση προεξοφλούσε – και στο οποίο είχε επενδύσει με καταστροφολογικό οίστρο.
Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει σε μια πρόταση και τον λόγο για τον οποίο η Ν.Δ. διατηρεί διευρυμένο το προβάδισμά της, δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές: Εχει βασίσει τη διακυβέρνησή της σε μια ατζέντα σταθερά πλειοψηφική.
Μα, υπάρχει «ατζέντα» στις κρίσεις; Υπάρχει καταστρωμένο πρόγραμμα; Οχι. Εκδηλώνεται όμως ακόμη και στα απρόβλεπτα μία μέθοδος διακυβέρνησης, που συνιστά και de facto μέτρο σύγκρισης της κυβέρνησης με τους αντιπάλους της. Μέχρι στιγμής, οι αντίπαλοί της φαίνεται να κινούνται με παρωχημένα εγχειρίδια για το τι «κοστίζει» πολιτικά και τι όχι· τι αποτελεί διαχειριστική εναλλακτική και τι βροντώδης και χαιρέκακη μπαλοθιά.
Η πρώτη βολή σε ένα νέο δίπολο.
Η φθορά για την κυβέρνηση δεν προκύπτει μέχρι στιγμής από όσα είχε εξαγγείλει – και προσπαθεί να υλοποιήσει. Προκύπτει από τις αστοχίες της στη διαχείριση του απρόβλεπτου. Αυτό που έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα είναι ότι στον στίβο έχει εμφανιστεί και επίδοξος συλλέκτης της φθοράς.
Απέναντί του, ο Μητσοτάκης ήταν διαφωτιστικά εκδηλωτικός. Αυτό το «δεν έχω ακούσει πολλά» του πρωθυπουργού για τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν είναι (ακόμη) προληπτικός εξορκισμός ενός δυνητικού κυβερνητικού εταίρου. Είναι μάλλον η ανάγκη να ρυμουλκηθεί ο νέος παίκτης στο ξέφωτο – να βγει από την ασφάλεια του «δεν λέω τίποτε, δεν χάνω τίποτε».
Φανερώσου, μοιάζει να λέει ο Μητσοτάκης στον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Εγκαινιάζει έτσι, έστω και χαμηλόφωνα, ένα μικρό δίπολο στο Κέντρο – που μπορεί να αποτελέσει και την πιο ενδιαφέρουσα αναμέτρηση για τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της τετραετίας.
Ο χρόνος είναι πολύς για να υπολογίζει κανείς ότι μπορεί να τον διατρέξει αθέατος και άφθαρτος.