Ενας χρόνος συμπληρώθηκε από την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, που οδήγησε σε αλυσιδωτές αποκαλύψεις για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, οι οποίες κωδικοποιήθηκαν ως «ελληνικό MeToo». Πόσο σημαντική ήταν εκείνη η απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου καταδεικνύεται με την υπόθεση της καταγγελίας βιασμού από την 24χρονη Γεωργία Μπίκα, στη Θεσσαλονίκη. Περιστατικά κακοποίησης που πιθανότατα παλαιότερα θα έμεναν στην αφάνεια, συνήθως από φόβο και ντροπή των θυμάτων, καταγγέλλονται, παίρνουν την προβολή που τους αξίζει και λειτουργούν ως παράδειγμα και ως δύναμη για άλλα θύματα. Η 24χρονη Γεωργία βγήκε με το όνομα και το πρόσωπό της να μιλήσει για όλα όσα έζησε και αυτό κάνει την περίπτωσή της ακόμα πιο ιδιαίτερη.
Βέβαια, στην υπόθεση της Θεσσαλονίκης πολλά είναι τα ερωτήματα για τον τρόπο και, κυρίως, τον χρόνο αντίδρασης των αρμοδίων αρχών. Μια γυναίκα καταγγέλλει βιασμό και οι υπεύθυνοι της ζητούν να μην πλυθεί για τρεις μέρες, μέχρι να την εξετάσει ιατροδικαστής. Τρεις μέρες!!! Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα ευρήματα της ιατροδικαστικής εξέτασης, πέραν της επιβάρυνσης στην ψυχολογία του θύματος.
Συνολικά η υπόθεση της Θεσσαλονίκης δείχνει να χωρίζεται σε δύο διακριτές περιόδους: τον χρόνο αμέσως μετά την καταγγελία, όπου τα πράγματα δείχνουν να κινούνται με αργό ρυθμό και τον χρόνο μετά την ευρεία δημοσιότητα που έλαβε το θέμα, όπου οι διαδικασίες δείχνουν να τρέχουν με άλλη ταχύτητα. Οσο καλόπιστα και να το δει κανείς, η υπολειτουργία των αρμόδιων υπηρεσιών λόγω εορταστικής περιόδου (η καταγγελία αφορά βιασμό την Πρωτοχρονιά) δεν μπορεί να είναι επαρκής δικαιολογία.
Ακόμα κι αν πρόκειται απλώς γι’ αυτό και όχι για κάτι πιο σκοτεινό και ύποπτο, είναι μια καλή αφορμή να επανεξεταστούν τα πρωτόκολλα και οι διαδικασίες που ακολουθούνται στον τρόπο αντιμετώπισης καταγγελιών για αντίστοιχα εγκλήματα. Είναι ελάχιστη υποχρέωση απέναντι στα θύματα, που καταλήγουν να θυματοποιούνται για δεύτερη φορά από την αδιαφορία και τις καθυστερήσεις, και είναι καίριας σημασίας για τη συγκέντρωση και αξιολόγηση στοιχείων που μπορούν να ρίξουν φως στα καταγγελλόμενα. Ας μη μείνουν κενολογίες μεγαλόστομες όσα περί στήριξης και συμπαράστασης ακούστηκαν με αφορμή το κύμα αποκαλύψεων για περιστατικά κακοποίησης, που μας κατακλύζουν τον τελευταίο χρόνο. Αλλωστε, η αδιαφορία ή οι υπόνοιες για προσπάθειες συγκάλυψης είναι η ασφαλέστερη οδός για να επικρατήσει και πάλι πέπλο σιωπής από ανθρώπους που θα θεωρήσουν μάταιο να βγουν μπροστά και να μιλήσουν, να καταγγείλουν, προσδοκώντας δικαίωση, προστασία από μελλοντική κακοποίηση και τιμωρία των δραστών.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια 40χρονη γυναίκα δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή, στον Ευαγγελισμό. Θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της. Η ιατροδικαστική εξέταση εντόπισε ίχνη πιθανής παλαιότερης κακοποίησης. Αν δεν έφτανε στο νοσοκομείο, ίσως να μην είχε μιλήσει για όσα υφίσταται. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Ας φροντίσουμε, τουλάχιστον, να μην μπαίνουν πρόσθετα εμπόδια.