Μαζί με τον Αλέκο Φασιανό, αποχαιρετούμε και έναν τρόπο θέασης της πόλης. Εκείνον τον γήινο και μαζί αέρινο, χειροποίητο τρόπο, εκείνον τον τρόπο που στεκόταν στο απολύτως πηγαίο και αναγκαίο, και που, χώμα, φως και νερό μαζί, τραβούσε τις γραμμές της πόλης και έφτιαχνε ζωή. Ο Φασιανός ήταν ένας φιλόσοφος της Αθήνας. Είχε πλήρη επίγνωση της ανάγκης των ανθρώπων. Δεν κατηγόρησε ποτέ την ασχήμια της πόλης, αυτό που τον ενοχλούσε ήταν η επίδειξη, η ανοησία, ο εγκλωβισμός.
Οι μύθοι της νέας Αθήνας, η μυθολογία, δηλαδή, της νεότερης πόλης από τον 19o αιώνα και μετά, χρωστά πολλά στον Αλέκο Φασιανό. Θα έλεγα ότι είναι επίγονος του Γιάννη Τσαρούχη, με εκείνο το άχρονο πνεύμα που έμελλε να συναιρέσει εκδοχές και ερμηνείες του ελληνικού τρόπου, της ελληνικότητας πέρα από χρόνο, τόπο και εμμονές. Αλλά ο Φασιανός, προχώρησε και άλλο, έφτασε να ορίσει ένα νέο μυθολόγημα της πόλης.
Το ελεύθερο πνεύμα του Αλέκου Φασιανού έχει αποτυπωθεί και στον τρόπο που συνομίλησε με άλλους «ποιητές» του άστεως, όπως τον Κυριάκο Κρόκο. Ηταν η αμοιβαία αναγνώριση, μια κοινή ιεράρχηση αρχών, ένας αξιακός κώδικας που έφτιαχνε ζωή. Σκέφτομαι πως η κληρονομιά που αφήνουν οι μεγάλοι δημιουργοί δεν είναι μόνο το χειροπιαστό έργο τους για το οποίο αγαπήθηκαν. Είναι ο κόσμος τους, ένα σύνολο υλικών και άυλων συστατικών, ένας συγκερασμός γης και αέρα. Ο Φασιανός μίλησε, ένιωσε, άγγιξε την ανάγκη των ανθρώπων. Κατάλαβε βαθιά. Ενιωσε την απλότητα της αυλής του πατρικού σπιτιού, συμμερίστηκε και την επιθυμία των απλών ανθρώπων για τις ανέσεις μιας πολυκατοικίας. Κατάλαβε περισσότερα από όσα μοιράστηκε μαζί μας. Γι’ αυτό είχε εκείνο το φως της απλότητας, της αβίαστης προσφοράς. Η δημοκρατικότητα της τέχνης του, που ο ίδιος επέτρεψε να διαχυθεί παντού, ήταν από αγάπη, ήταν από χαμηλωμένο εγωισμό.
Αυτός ο χειροποίητος κόσμος του Φασιανού έχει εκλείψει προ πολλού, έφυγε πριν φύγει ο ίδιος. Αλλωστε και εκείνος είχε καταγράψει την αλλοίωση, την αγωνία των ανθρώπων για το εδώ και τώρα, για την απληστία, κυρίως για το ανικανοποίητο. Η Αθήνα έχει πολλά από τις όψεις μιας ανικανοποίητης πόλης. Εχει όμως και τις θυρίδες εκείνες όπου το πνεύμα και το άγγιγμα του Αλέκου Φασιανού είναι κατανοητό. Και ευπρόσδεκτο. Είναι ένα φτερούγισμα αιώνιο.