Εχει απομείνει κάποιο «ακραίο φαινόμενο» για να συμβεί ώστε τότε να πειστούμε επιτέλους ότι ο κόσμος έτσι όπως τον γνωρίζαμε δεν υπάρχει πλέον; Οτι οι νέες ανάγκες έχουν οριστικά θάψει κάθε παλαιό μοντέλο επίλυσης προβλημάτων και διαχείρισης κρίσεων; Και τα έχουν θάψει κάτω από τόνους στάχτης –που άφησαν πίσω τους οι μεγάλες πυρκαγιές–, νερού από τις καταστροφικές πλημμύρες – ή και χιονιού, όπως τώρα στην Αττική.
Τα πάντα καταδεικνύουν ότι χρειάζονται έμπνευση, στόχευση, νέες ιδέες και δράσεις. Οι παλιές συνταγές έχουν αποτύχει πλήρως, και μαζί με αυτές ορισμένες αντιλήψεις όπως εκείνη σχετικά με το τι ακριβώς οφείλει κάποιος να κάνει ως προς τον καταλογισμό ευθυνών «την ώρα της μάχης»: πόσο λογικό μπορεί να είναι το να επιλέγεις να συνεχίσεις να αρνείσαι αλλαγές σε μια ομάδα που χάνει; Αλλη περίπτωση είναι και εκείνη περί χρηματικής «αποζημίωσης» των πληγέντων από κάθε είδους καταστροφή. Από θεωρητικά αναγκαία επιλογή μοιάζει να έχει εκφυλιστεί, εξαιτίας διαχρονικών χειρισμών, σε διαδικασία βολικής «εξόδου κινδύνου» για τους κάθε τύπου υπευθύνους: εύκολα εξαγγέλλονται σαν επιχείρηση εξαγοράς «σιωπής», αλλά ακόμα ευκολότερα βρίσκονται τρόποι να καθυστερήσει η καταβολή τους. Από χθες, έχουμε και ένα καινούργιο χαρακτηριστικό: ως γνωστόν, εξαγγέλθηκαν αποζημιώσεις σε οδηγούς που εγκλωβίστηκαν στην Αττική Οδό και σε επιβάτες κάποιων δρομολογίων της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Μένει να μάθουμε με ποια κριτήρια αποφασίστηκε στους πρώτους να δοθεί ποσό 2.000 ευρώ και στους δεύτερους να δοθούν τα μισά χρήματα.
Θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουμε την εξήγηση. Οπως θα έπρεπε να πληροφορηθούμε, π.χ., τον λόγο για τον οποίο παρέμενε κλειστή έως χθες το μεσημέρι ακόμη και η Κατεχάκη ανάμεσα στις λεωφόρους Κηφισίας και Μεσογείων, γιατί μόνοι πολίτες προσπαθούσαν την ίδια ώρα να απεγκλωβίσουν τα αυτοκίνητά τους από τις άκρες της λεωφόρου Μεσογείων ή γιατί η παρέμβαση του στρατού στην Αττική Οδό έγινε με μεγάλη χρονική καθυστέρηση, και με τρόπο που δεν συνάδει στις κρίσιμες συνθήκες του εγκλωβισμού χιλιάδων πολιτών μέσα στα αυτοκίνητά τους. Η λίστα με τα ερωτήματα είναι μακρά, ανάλογη εκείνης των χρόνιων παθογενειών κράτους και συστήματος σε τούτη τη χώρα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για άλλες καθυστερήσεις, ούτε για αναζήτηση εύκολων λύσεων.
Η αναζήτηση δύσκολων απαντήσεων και επιλογών είναι μονόδρομος. Τέτοιες απαντήσεις, ως αφετηρία, οι σημερινοί κυβερνώντες θα μπορούσαν να αναζητήσουν στα όσα οι ίδιοι θα πρότειναν ή θα απαιτούσαν ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη, αν ήταν στην αντιπολίτευση και άλλο κόμμα είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης.