Μετά τις εκλογές, με τον σχηματισμό κάθε νέας κυβέρνησης, επικρατεί γενική ευφορία. Οχι καθολική. Υπάρχει η αντιπολίτευση που θα πει ότι «το νέο σχήμα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του τόπου…». Υπάρχουν και οι του κυβερνώντος κόμματος που δεν υπουργοποιήθηκαν και θα πουν «μα, πού τους βρήκε αυτούς; Δεν είχε καλύτερους;». Γενικώς, πάντως και για ένα εξάμηνο, επικρατεί στη χώρα αισιοδοξία.
Στον μισό χρόνο περίπου αρχίζουν οι μουρμούρες. Πρώτα από τα στελέχη του κόμματος που κυβερνά. «Δεν τραβάει η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Πρέπει να κάνει αλλαγές…». Ετσι ξεκινάει το «έπος της ανασχηματισμολογίας». Εγκυρες πληροφορίες φέρνουν τον πρωθυπουργό να σκέφτεται σαρωτικές αλλαγές κι άλλες, εξίσου έγκυρες, τον παρουσιάζουν να αποφασίζει ένα μικρό λίφτινγκ. Τα κανάλια έχουν να συζητάνε κάθε βράδυ το γεγονός ότι «ανοιχτό άφησε το ενδεχόμενο ανασχηματισμού ο τάδε υπουργός». Ο υπουργός μετά τις επίμονες ερωτήσεις για τον χρόνο του ανασχηματισμού, είχε απαντήσει ότι «είναι αποκλειστικώς στο χέρι του πρωθυπουργού». Πιο ανοιχτό θέμα δεν γίνεται.
Ο ανασχηματισμός –«όπως πρώτοι το είχαμε προαναγγείλει»– κάποια στιγμή γίνεται. Για λίγο έχουμε τον συνήθη κουρνιαχτό –«το νέο σχήμα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του τόπου, της εποχής…», «μα, πού τους βρήκε αυτούς;»– και μετά αρχίζει η εκλογολογία. Εγκυρες πληροφορίες επισημαίνουν ότι «η κυβέρνηση θα εκμεταλλευτεί τη δημοσκοπική της υπεροχή για να προκηρύξει εκλογές» κι εξίσου έγκυρες λένε ότι «θα τις προκηρύξει για να σταματήσει την απρόσμενη φθορά».
Εκεί, περίπου στα δύο χρόνια, θα πεταχτεί και ο εκάστοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να να πει «φύγετε, δεν σας αντέχει πια ο τόπος». Ξέρει ότι η κυβέρνηση δεν θα φύγει επειδή το ζητά η αντιπολίτευση, ούτε καν επειδή «δεν την αντέχει ο τόπος». Αν ισχύει το τελευταίο θα εξαντλήσει και την τελευταία ημέρα, και μπορεί να πάρει καμιά βδομάδα παραπάνω, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που προανήγγειλε εκλογές για το τέλος Ιουνίου και τις έκανε στις αρχές Ιουλίου.
Τέλος, εκεί στο μέσον της κοινοβουλευτικής θητείας, σίγουρα θα κατατεθεί και μια πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Είναι σίγουρο πως ούτε αυτή θα τελεσφορήσει αλλά η αντιπολίτευση την χρειάζεται για να σταματήσει την εσωκομματική μουρμούρα· «μα αντιπολίτευση είναι αυτή; Λαπάς είναι. Εδώ ο κόσμος υποφέρει και πεινά…». Εξάλλου μια πρόταση μομφής προσφέρει άφθονο τηλεοπτικό χρόνο στην αντιπολίτευση να επισημάνει τις «ανεπάρκειες της κυβέρνησης».
Η πολιτική μας κύκλους κάνει και πάντα δείχνουμε έκπληκτοι από τις κινήσεις των κομμάτων…