Τριχίλιαρα, διχίλιαρα και ιστορικό τσεκάπ

Τριχίλιαρα, διχίλιαρα και ιστορικό τσεκάπ

3' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το παρελθόν πεισματώνει. Αρνείται να παρέλθει όταν προσπαθείς να το μπαζώσεις. Προϊόν τέτοιας αποτυχημένης απώθησης μοιάζει να είναι και η ξαφνική εκτίναξη του 2007-2009 από το υπέδαφος της νεοδημοκρατικής προϊστορίας. Ο,τι δεν μπόρεσε να θάψει η οικειοθελής αμνησία του κόμματος, επιστρέφει από τις ρωγμές του ιστορικού σκυροδέματος, σαν διαβρωτική τύψη.
 
Για όποιον θέλει να δει τα νούμερα της εποχής, η συζήτηση είναι προ πολλού τετελεσμένη. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι μόνο συγκριτικό: Πού διαφέρει η χώρα του 2007-2009 από τη σημερινή; Πού μοιάζει, πέρα από τη χονδροειδώς παραπειστική σύνδεση των τριχίλιαρων της Ηλείας με τα διχίλιαρα της Αττικής Οδού;
 
Τότε, η πλειοψηφία, που ένιωθε ότι προηγείται με ασφάλεια, είχε σπεύσει να εξαργυρώσει το δημοσκοπικό της προβάδισμα σε πρόωρη κάλπη. Τότε, πλησίαζε μια διεθνής κρίση που έμελλε να γίνει άλλοθι για την ενδογενή, «αυτοσχέδια» κρίση. Τότε, ένα ομφαλοσκοπικό πολιτικό σύστημα απέτυχε να εμποδίσει την επερχόμενη καταστροφή, που επρόκειτο να γίνει και η δική του καταστροφή. Τα πελατειακά κόλπα, οι εκλογικές αποδράσεις, η πρακτορίστικη μυθοπλασία αυτοθυματοποίησης («μας ρίξανε μπαμπέσικα») δεν διέσωσαν κανέναν, ούτε από την περιθωριοποίηση ούτε από την ιστορική ετυμηγορία.
 
Το βίντεο από τη Σπάρτη λειτούργησε σαν ανησυχαστικό σήμα. Ο χθεσινός με τον σημερινό υπουργό αγκαλιά, νοσταλγούσαν χαζογελώντας την αρχή της χαμένης δεκαετίας. Μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα;
Οι επόμενοι μήνες θα λειτουργήσουν σαν εθνικό τσεκάπ. Η απάντηση στο τι έχει αλλάξει θα δοθεί από τον τρόπο που θα κλείσει ο παρών εκλογικός κύκλος. Οχι επειδή καραδοκούν για να βαθμολογήσουν αυτό το κλείσιμο οι αγορές. Αλλά κυρίως επειδή θα μετρηθούν εσωτερικά οι αντοχές του μετα-χρεοκοπικού πολιτικού προσωπικού. Από τον βαθμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας του θα μετρηθεί και η θεσμική του ωριμότητα. 
 
Το τσεκάπ θα δείξει και το πόσο άλλαξε η κοινωνία. Είναι, άραγε, όπως το λέει με παγερό πατερναλισμό ένας κυβερνητικός παράγοντας: Είναι αυτοί που σου ζητάνε τώρα να «τους» μειώσεις τον φόρο στα καύσιμα τόσο εμποτισμένοι από την εμπειρία της προηγούμενης κρίσης ώστε να σε εκτιμήσουν επειδή δεν θα τους έχεις κάνει το χατίρι; Είναι στο χρηματιστήριο των συλλογικών αξιών η αυτοσυγκράτηση αρετή;
 
Ετσι διατυπωμένα, τα ερωτήματα μοιάζουν να εκπορεύονται από το καθηκοντολόγιο της παλιάς, «μνημονιακής» ηθικολογίας. Ομως, η δημοσιονομική υγεία και η θεσμική ορθότητα (βλέπε και η ομαλή ολοκλήρωση της συνταγματικώς προβλεπόμενης κυβερνητικής θητείας) δεν είναι στόχοι ασύμβατοι με την εκλογική σκοπιμότητα.
 
Σχεδόν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που έχασαν εκλογές είχαν προσπαθήσει να διασωθούν «με τις τσάντες», χωρίς να έχουν αποφύγει τον καταποντισμό τους. Κυβέρνηση που θέλει να επανεκλεγεί, τι λόγο θα είχε τώρα να ναρκοθετήσει, ξεχειλώνοντας, το μέλλον που προσδοκά η ίδια να διαχειριστεί;
 
Στο τέλος του τσεκάπ θα δοκιμαστεί κι αυτό: Αν μπορεί να παραμείνει μέχρι τέλους πλειοψηφικό ένα brand «κανονικότητας» και σταθερότητας. Αν μπορείς να κερδίσεις εκλογές χωρίς ταχυδακτυλουργίες. Κάνοντας μόνο το σωστό. 

Επιπλα

Το λιοντάρι το γνωρίζεις από τα νύχια του. Και τον τσάρο από τα πόδια του τραπεζιού του. Περισσότερο και από την πηχυαία τάβλα –που, χωρίς τη λευκή λάκα, θα έμοιαζε με πριονιστήριο ερασιτέχνη ανατόμου–, ο χαρακτήρας του οικοδεσπότη αποκαλύπτεται στους κίονες στις βάσεις του επίπλου. Εκεί, στα χρυσά κιονοκρανάκια, αντανακλάται ο κουφός πυρήνας αυτών των εξουσιών. Τι μας χωρίζει από αυτό το ανακτορικό μπαρόκ; Διανοούμενος σε χώρα μεθοριακή, ο Ορχάν Παμούκ ενοχλείται, λέει (στην Zeit), από το στερεότυπο του αντιφρονούντος συγγραφέα διά του οποίου τον προσεγγίζουν και τον ορίζουν τα δυτικά media. Εκείνος είναι λογοτέχνης και θέλει να μιλάει για λογοτεχνία, όχι για πολιτική. Και μπορεί να μιλάει αποκλειστικά για λογοτεχνία μόνο στους Ρώσους και στους Κινέζους δημοσιογράφους που τον επισκέπτονται στην Κωνσταντινούπολη. Εκείνοι δεν ρισκάρουν ποτέ να ρωτήσουν για πολιτική. Κάπως έτσι ο νομπελίστας σχεδίασε ακουσίως τον χάρτη. Απ’ όσα οι δημοσιογράφοι δεν ρωτούν, μπορεί να συμπεράνει κανείς σε ποιον κόσμο ανήκουν. Στον κόσμο που έχει αποθέσει την παλιά του κουλτούρα σε επίχρυσα ποδαράκια. Σε ξύλινα βάθρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή