Η συνήθης αρθρογραφία κυμαίνεται μεταξύ γκρίνιας, κλάψας, καταγγελιών και τρομολαγνείας. Διαβάζουμε και χαλάει η διάθεσή μας. Οταν η είδηση είναι θετική αποφεύγουμε να της παραχωρήσουμε χώρο, θεωρώντας είτε ότι πρόκειται για ασήμαντο γεγονός είτε ότι το άρθρο δεν θα διαβαστεί διότι δεν αυξάνει την αδρεναλίνη.
Μία εξαίρεση έκανε ο Αλ. Παπαχελάς («Κ», 20/2) επαινώντας τη δουλειά των εκπαιδευτικών σε δύο σχολεία στη Χαλκίδα. Θα κάνω κι εγώ για δύο μεταρρυθμιστικές τομές στην εκπαίδευση. Η μεταρρύθμιση προάγει τόσο την ανάπτυξη όσο και τα ήθη. Θωρακίζει την άμυνα της χώρας όχι λιγότερο από τα αεροπλάνα Rafale και τις φρεγάτες Belharra. Μεταρρύθμιση, όμως, δεν νοείται αν δεν μετρήσεις και δεν αξιολογήσεις αυτό που θέλεις να μεταρρυθμίσεις. Είναι δύσκολη δουλειά η αξιολόγηση και επικίνδυνη για τον μεταρρυθμιστή. Πρέπει να πολεμήσει συμφέροντα, αδράνειες, βολέματα, ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Ουδέποτε μέχρι σήμερα είχε τολμήσει υπουργός Παιδείας να μηνύσει τις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, που είναι η εμπροσθοφυλακή της άρνησης για αξιολόγηση στο Δημόσιο. Το έκανε η κ. Κεραμέως και για πρώτη φορά οι συνδικαλιστές ηττήθηκαν, παρά τη λυσσασμένη επίθεση με διαδηλώσεις, βία, παραπληροφόρηση, «σκονάκια» κ.ά. Αποτέλεσμα είναι το πρωτοφανές ποσοστό 99,2% των σχολείων που έστειλε στο υπουργείο εκθέσεις αξιολόγησης. Αποτελεί τομή στην ελληνική εκπαίδευση.
Κάποιος θα μπορούσε να πει: «Ασ’ το το υπόλοιπο 0,8%. Είναι οι σκληροί καθοδηγητικοί κομματικοί πυρήνες, αλλά είναι αμελητέο σαν ποσότητα. Κανείς δεν θα θέσει θέμα». Οχι όμως η κ. Κεραμέως. Ηρθε σε μετωπική σύγκρουση με τα κόμματα, μεταξύ των οποίων και το δικό της. Επέβαλε κυρώσεις στους απείθαρχους διευθυντές. Βαριές κυρώσεις, που «παγώνουν» τη μισθολογική και τη βαθμολογική εξέλιξή τους. Αυτό αποτελεί επίσης τομή, όχι μόνο για την εκπαίδευση αλλά για όλο το Δημόσιο. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει επιβληθεί η παραμικρή κύρωση για παράλειψη αξιολόγησης. Εγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια την υποχρέωσή τους και παρέμεναν ατιμώρητοι.
Αποκαλώ «τομές» αυτά τα δύο συμβάντα διότι το αποτύπωμά τους θα παραμείνει στα κεκτημένα του εκσυγχρονισμού της χώρας μας, οποιεσδήποτε και αν είναι οι τυχόν παλινορθώσεις της αυθαιρεσίας και της καθυστέρησης. Μαζί με τον νόμο Διαμαντοπούλου θα δείχνουν τον δρόμο και για τις υπόλοιπες, αναγκαίες για την κοινωνία μας, μεταρρυθμίσεις.