Δηλαδή, τι περισσότερο μπο-ρούσε να κάνει η Ευρωπαϊκή Eνωση; Ή –ακόμη καλύτερα– τι θα θέλαμε να κάνει; Να απελάσει όσους μιλάνε ρωσικά; Να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία; Να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τη Ρωσία;
Δεν είναι θέμα στρατού, που δεν έχει. Είναι οι εθνικές ευαισθησίες, που έχει πολλές. Δηλαδή σε μια χώρα σαν την Ελλάδα –όπου έκλαιγαν μανούλες στον Πειραιά και τα κόμματα έβγαζαν πύρινες ανακοινώσεις επειδή το 1990 είχε στείλει ένα πολεμικό πλοίο στον Περσικό Κόλπο και μάλιστα χιλιόμετρα μακριά από το θέατρο των επιχειρήσεων– θα περιμέναμε να πάνε δικά μας παιδιά να πολεμήσουν στα χαρακώματα του Κιέβου; Να σημειώσουμε εδώ ότι ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου αποφασίστηκε στο μέγιστο συλλογικό επίπεδο. Εγινε με απόφαση του ΟΗΕ.
Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν αν η Ενωση μπορούσε και αποφάσιζε δυναμική παρέμβαση; Ποια θα ήταν η στάση όσων ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, αλλά θαυμάζουν τις δικτατορικές ικανότητες του Πούτιν; Τρία πράγματα πρέπει να θεωρούμε σίγουρα. Πρώτον, την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία· πάει με όλα. Δεύτερον, τις διαδηλώσεις με βασικά συνθήματα «όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους» (δεν θα εννοούσαν τη ρωσική εισβολή) και «κανένας φαντάρος στην Ουκρανία». Τρίτον, τις μνήμες για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Κριμαίας το 1918.
Στον τόπο μας με τα λόγια χτίζουμε ανώγεια και κατώγια. Η κατάσταση επιδεινώθηκε επειδή έχουμε περίσσεια ηλεκτρονικών μέσων, τα οποία πρέπει να γεμίσουν πολύ «χρόνο αέρα». Σε μεγάλες κρίσεις, όπως ο πρώτος διακρατικός πόλεμος στην Ευρώπη μετά το 1945, δεν αρκεί το σοβαρό εγχώριο δυναμικό για να καλύψει τις ατέλειωτες ώρες προγράμματος. Ετσι, ξεθάβονται αναλυτές και «αναλυτές», ειδήμονες και ανειδίκευτοι πολέμαρχοι. Ακούσαμε, π.χ., στην ΕΡΑ 1 απόστρατο να αναρωτιέται «μήπως η εισβολή είναι κοινό παιχνιδάκι Ρώσων και Αμερικάνων;», επειδή και οι δύο κερδίζουν από την άνοδο της τιμής του φυσικού αερίου! Υπάρχουν μετά και οι «αναλυτές» των κοινωνικών δικτύων, που σε 240 χαρακτήρες το μόνο που μπορούν να πουν είναι «τσκ, τσκ, τσκ… Τι τα θες; Δεν υπάρχει Ευρώπη».
Μπορεί, από την άλλη πλευρά, όταν λέμε «Ευρώπη» να εννοούμε κάποιους άλλους· Γερμανούς, Ιταλούς, Πολωνούς (που είναι και δίπλα) κ.λπ. Ισως να φανταζόμαστε ότι οι δυναμικές παρεμβάσεις θα γίνονται με τον τρόπο που κατανέμεται ο κοινός προϋπολογισμός, από τον οποίο η Ελλάδα έχει μόνο λαμβάνειν. Δηλαδή όχι μόνο να μη στείλουμε εμείς στρατό όταν απειλούνται οι ανατολικοί εταίροι, αλλά να έρθουν αυτοί εδώ αφού απειλούμαστε εμείς. Μην πούμε για την προηγούμενη δεκαετία, που για να σωθούμε από την άτακτη χρεοκοπία πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία της ανθρωπότητας και κάποιοι διαδήλωναν με ναζιστικές σημαίες για τους όρους του δανείου.
Υπάρχουν και κάποιοι που μεμψιμοιρούν, λέγοντας «αυτή είναι η Ευρώπη, τόσα (λίγα) μπορεί να κάνει». Ναι! Αυτή είναι η Ευρώπη, διότι τόσα της επιτρέπουν οι εθνικές κυβερνήσεις να κάνει. Ολα τ’ άλλα είναι σαπουνόφουσκες για να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος.