Oλο και συχνότερα διαβάζω στον διεθνή και ελληνικό Τύπο εκτιμήσεις ειδικών για την ψυχική κατάσταση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. «Είναι ανισόρροπος;» αναρωτιούνται οι αναλυτές. Εχει αλλάξει από την τελευταία μας συνάντηση, φέρεται να εκμυστηρεύτηκε σε στενούς συνεργάτες του ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. «Είναι πιο τραχύς, πιο απομονωμένος». «Εχω συναντηθεί πολλές φορές μαζί του στο παρελθόν. Κι αυτός είναι ένας διαφορετικός Πούτιν», είπε στο Fox News η Κοντολίζα Ράις, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η παρατεταμένη καραντίνα λόγω κορωνοϊού επέτεινε την παράνοιά του, έχει αποκτήσει νοοτροπία «μπούνκερ», λένε ψυχίατροι που μελετούν τη συμπεριφορά του. Στο πλαίσιο αυτής της ποπ ψυχανάλυσης, το μακρύ τραπέζι στο οποίο κάθισε ιδεολογικούς αντιπάλους και ημετέρους θεωρείται μια ακόμη έκφανση του νέου υποχόνδριου εαυτού του.
Δεν ξέρω αν όντως εξαιτίας της πανδημίας τού έχει βγει κάποια ιδιότυπη αρρωστοφοβία, αλλά στο ζήτημα της Ουκρανίας είναι συνεπής στη δική του λογική, που παραμένει αναλλοίωτη εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον. Το 2008 ο Πούτιν είχε πει στον τότε Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους: «Πρέπει να καταλάβεις, Τζορτζ. Η Ουκρανία δεν είναι καν χώρα». Μόλις πέρυσι το καλοκαίρι συνέταξε ένα δοκίμιο 5.000 λέξεων, στο οποίο αμφισβητούσε το δικαίωμα ύπαρξης της Ουκρανίας, επαναλαμβάνοντας την πάγια πεποίθησή του ότι Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ένας λαός.
Ολη η πορεία του Ρώσου προέδρου είναι μια σειρά από αδυσώπητες αποφάσεις: από τις βομβιστικές επιθέσεις στο Νταγκεστάν και τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας μέχρι τoν πόλεμο με τη Γεωργία τo 2008 και τις ανεξιχνίαστες επιθέσεις εις βάρος αντιφρονούντων το βιογραφικό του είναι συνυφασμένο με την άσκηση βίας. Οσο για τη θεωρία ότι είναι εντελώς απομονωμένος στη Μόσχα κι ότι δεν ακούει κανένα σύμβουλό του, υπενθυμίζω ότι πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Εξωτερικών του, Σεργκέι Λαβρόφ, επικαλέστηκε ακριβώς τα ίδια λόγια για τον στόχο των ρωσικών επιχειρήσεων: «αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση». Η εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχάροβα, ήταν εκείνη που προειδοποίησε τη Σουηδία και τη Φινλανδία σε περίπτωση που επιδιώξουν ένταξη στο ΝΑΤΟ και ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ απείλησε με πλήρη διακοπή διπλωματικών σχέσεων με τις χώρες της Δύσης. Δεν μιλάμε δηλαδή για προσωπική στρατηγική του Πούτιν, αλλά για μια εισβολή που έχει την κάλυψη των βασικών στελεχών της κυβέρνησής του.
Να αποδίδεται, λοιπόν, η εισβολή σε κάποια ψυχική νόσο του Πούτιν είναι προσβολή τόσο για τον ουκρανικό λαό, που υφίσταται την εφαρμογή της συσσωρευμένης, συνεπούς κοσμοθεωρίας του, όσο και για τους ψυχικά ασθενείς, που πολύ σπάνια είναι βίαιοι.