Αν ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ο νέος ήρωας της Ευρώπης, αρχίζει στην άλλη όχθη της αντιπαράθεσης να διαγράφεται και η μορφή του αντι-ήρωα. Αρχίζει να φαίνεται σαν κηλίδα στην εικόνα της χώρας του ο πρώην καγκελάριος, Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Ετσι, σαν ζωντανή προσβολή για τη Γερμανία, χαρακτήρισε τον Σρέντερ η επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών, Σάσκια Εσκεν. Στελέχη του SPD έχουν κινήσει ήδη τη διαδικασία για να ελεγχθεί πειθαρχικά από το κόμμα, με το οποίο κυβέρνησε οκτώ χρόνια.
Οι στενότεροί του συνεργάτες παραιτούνται, καταγγέλλοντάς τον. Κι ωστόσο εκείνος επιμένει να διατηρεί τη σχέση επικερδούς υπαλληλίας που τον συνδέει με το καθεστώς του Κρεμλίνου. Σχέση, λέει ο ίδιος, «φιλίας» με τον ίδιο τον Πούτιν.
Η ιστορική ανορθογραφία του Σρέντερ δεν θα ήταν τόσο αλγεινή, αν δεν συνέπιπτε χρονικά με μια εξίσου ιστορική στροφή για το κόμμα του. Οι Σοσιαλδημοκράτες βρέθηκαν στην ανάγκη να αναθεωρήσουν ριζικά μια πολιτική τουλάχιστον τριάντα ετών – για να μην πάει κανείς ακόμη πιο πίσω, στην Ostpolitik του Βίλι Μπραντ.
Ο υπάλληλος του Πούτιν και η αφύπνιση της Γερμανίας.
Δεν είναι πια το κόμμα που «κατανοεί» τη Ρωσία και έχει σκοπό να εξουδετερώσει την επιθετικότητά της διά των διαύλων επικοινωνίας και οικονομικής συνεργασίας. Δεν είναι ο φορέας της μεταπολεμικής φοβίας που υπαγόρευε στη Γερμανία την ηθική της αδράνειας. Είναι, στα χέρια του αιφνιδιασμένου Σολτς, το κόμμα που φιλοδοξεί για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο να δώσει στη χώρα γεωπολιτικό εκτόπισμα.
Η οδός της συνεννόησης και του ενεργειακού συνεταιρισμού με τη Μόσχα, που είχε ακολουθήσει και η Μέρκελ, όχι μόνο δεν κατεύνασε, αλλά αποχαλίνωσε τον Πούτιν. Η Γερμανία κατέληξε περισσότερο εξαρτημένη από το ρωσικό αέριο, απ’ ό,τι ήταν πριν από την εισβολή στην Κριμαία το 2014. Ο Σολτς φαινόταν στην αρχή να πιστεύει ότι ο λώρος αυτός, που είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί του, θα δέσμευε τον Ρώσο πρόεδρο. Διαψεύστηκε βιαίως.
Τώρα ο καγκελάριος, που ετοιμάζεται να διοχετεύσει 100 δισ. ευρώ στην αμυντική ανασυγκρότηση της χώρας του, πρέπει να αντιμετωπίσει το παλιό οξύμωρο: Οταν η Γερμανία αποτραβιέται στον εαυτό της και φαίνεται απρόθυμη να επιστρατεύσει διπλωματικά το μέγεθός της, την καταγγέλλουν ως ανάξια ηγέτιδα της Ευρώπης. Οταν ενεργοποιείται γεωπολιτικά και εξοπλίζεται, την ξορκίζουν σαν βρικόλακα του αιματηρού 20ού αιώνα.
Καθοδηγούμενη από μια κυβέρνηση στην οποία μετέχουν δυνάμεις του φιλελεύθερου ευρωπαϊσμού, η Γερμανία χειραφετείται από τις σκιές του παρελθόντος της.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να κάνει το ίδιο και η Ευρώπη. Αν θέλει η μεγαλύτερή της οικονομία να μεταβολίσει τον πλούτο της σε ισχύ. Ή αν προτιμά στο κέντρο της μια Γερμανία ομφαλοσκοπική και αμέτοχη, σαν μεγάλη Ελβετία.