Στα δεκαπέντε του πυροβόλησε πισώπλατα έναν συμμαθητή του, ευτυχώς τον τραυμάτισε μόνο. Βασάνιζε και θανάτωνε ζώα με αδιανόητη ευκολία. Στη γειτονιά του σκότωνε με την καραμπίνα του τους πετεινούς γιατί τον ενοχλούσαν. Συχνά φέρεται να την έστρεφε και σε αδέσποτους σκύλους και γάτες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υμνούσε τον Χίτλερ και νοσταλγούσε τα κρεματόρια των ναζιστικών στρατοπέδων. Μισούσε τους Ρομά και τους μετανάστες. Χτυπούσε τις συζύγους του, ακόμα και δημοσίως.
Οταν έγινε γνωστό ότι ο 60χρονος Δ.Β. συνελήφθη για το τετραπλό φονικό της Ανδραβίδας –του Αρμάντο και της Μαρίας Κλότσι και τα δύο μωρών τους, επειδή του χρωστούσαν ενοίκια– κανείς από όσους τον γνώριζαν δεν έπεσε από τα σύννεφα. «Σ’ εκείνον πήγε αμέσως το μυαλό μας όταν μάθαμε για το μακελειό», είπαν κάτοικοι της κωμόπολης της Ηλείας. Ηταν ο νταής της περιοχής, από έφηβος σκορπούσε τον τρόμο στους γύρω του.
Ενας πόλεμος μαινόταν εδώ και δεκαετίες στην Ανδραβίδα –ο δικός του– και τα θύματα ήταν πάντα άμαχοι: ζώα, γυναίκες, παιδιά. Ομως ο θύτης δεν ήταν μόνος του σ’ αυτόν τον πόλεμο. Είχε τον δικό του «στρατό» – όσους ήξεραν τη δράση του αλλά σώπαιναν· συγγενείς, φίλους, συντοπίτες, γείτονες που τον έβλεπαν να απειλεί, να δέρνει, να βασανίζει και έστρεφαν το βλέμμα τους αλλού. Δεν έκαναν ούτε μία καταγγελία. Γιατί δεν θα χαλούσαν τις καρδιές τους για ένα ζώο. Γιατί δεν θα ήταν εκείνοι που θα έβγαζαν τα κάστανα από τη φωτιά. Γιατί πώς μπορούσαν να αναμειχθούν στα οικογενειακά του; Γιατί στα καταστήματά του με «φρουτάκια» έπαιζαν και αστυνομικοί. Για να μην μπλέξουν…
Και τα χρόνια περνούσαν. Και το τέρας θέριεψε και έγινε ανεξέλεγκτο.
«Το μόνο που χρειάζεται για τον θρίαμβο του κακού είναι κάποιοι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα», έγραψε τον 18ο αιώνα ο Ιρλανδός φιλόσοφος Εντμουντ Μπερκ. «Η αποκάλυψη περιστατικών βίας δεν είναι γεγονός, είναι διαδικασία. Και μαθαίνεται…», μου είχε πει πριν από λίγα χρόνια η Νικόλ Μπλούμπεργκ, επικεφαλής της Μονάδας Παιδικής Κακοποίησης της γενικής εισαγγελίας της Νέας Υόρκης. Μια οικογένεια ξεκληρίστηκε κι ένα δωδεκάχρονο παιδί έμεινε πίσω, να πολεμάει με τους δαίμονές του. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να μάθει, επιτέλους, αυτή τη διαδικασία, να συνειδητοποιήσει ότι το πιο γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει η βία είναι η ανοχή και η σιωπή.